Percaya kana Kitab na Allah.

Naha urang boga rasa 

cukup sapedah geus boga badan 

nu tina Rahmating Allah 

jeung panggahota nu ti Kudrating Allah ?

Acan !

Sanajan aya Kamurahannana jeung diterapan Pangawasana pikeun wali, 

tapi masih keneh acan cukup 

lamun urang acan ngabogaan perasaan 

k a m a n u s i a a n anu sampurna ! 

Anu matak urang ulah rasa maneh , 

sapedah geus nyaho kana asal 

jeung usul kajadian bae, 

tapi samistina Kamanusaan 

kudu di jalankeun 

ku tekad, lampah jeung ucapna, 

da bongan urang boga sipat jiga manusa, 

atuh nya samistina urang teh 

sing enya enggon-enggoning aya dina banusan manusa teh, 

sing nepi ka sah-adat-na, 

mun tangkal pare tea mah, 

buahna nya kudu pare deui.

Kudu kumaha atuh ?

Euh, kapan urang teh boga panutan ! 

nya-eta nu geus masihan safa'at ka urang 

bukti-rasa nya Kitabna Pangeran 

pasihan ti Rasul-Allah, 

ka nu miskin ka nu beunghar , 

ka lalaki ka awewe, 

ngora atawa kolot, 

estu teu dipilih kasih kajeun bangsa naon bae 

teu pisan dibeda-beda 

sarta langgeng taya kendatna, 

maksudna supaya sakabeh mahluk 

daek miconto kana rasana, 

sangkan daek iradat nu bener 

guna kasalametan dirina 

jeung sakabeh mahluk Pangeran 

anu pada ngumbara di alam lahir !

Palebah dieu mah rek teu panjang 

nya nerangkeun tina Kitab Pangeran, 

ngan silokana bae, kieu :

Urang geus ngarasa cageur

Urang geus ngarasa gering

Urang geus ngarasa ngeunah

Urang geus ngarasa teu ngeunah

Urang geus ngarasa hade 

Urang geus ngarasa goreng

Urang geus ngarasa kacukupan

Urang geus ngarasa kakurangan

Urang geus ngarasa eling

Urang geus ngarasa poho

Tah eta rasa anu 10 bagian ku urang 

jieun ibarat Kitab bacaeun , 

sabab dina saban sekon jeung menit 

urang teu petot pinanggih bae 

jeung sabagian tina eta rasa sapuluh, 

ana urang geus bisa ngarasakeun (macana) sugan urang bisa ngaji jeung laguna (lampahna) gunana pikeun ngarasakeun ka sasama mahluk da geus nyaho rasana gering, 

atuh sing daek nulung ka nu gering 

jeung ulah rek nyieun gering ka batur -- 

nyaho teu ngeunah , 

atuh sing bisa ngangeunahkeun 

jeung ulah nyieun teu ngeunah ka batur -- 

nyaho nu goreng, 

atuh sing bisa ngahadekeun 

sarta ulah nyieun goreng ka batur -- 

nyaho ka nu keur kakurangan 

atuh sing daek nyukupan (tulung nu keur butuh, talang nu keur susah) 

sarta ulah rek nyieun baris kakurangan-nana batur nyaho ka nu poho, 

atuh sing daek ngelingan 

jeung ulah nyieun poho kana kabeneran batur. 

Jadi lamun dikumpulkeun 

eta nu jadi ibarat Kitab Pangeran teh :

10 bacaeun (rasakeuneun)   = nyaho

10 ajieun (ngarasakeun)       = prak

10 beubeunangan (bukti)      = jadi

jumlah 30 bagian tina asal 3 fatsal, 

nya sok pantes dina sa eusina Al-Qur'an 

anu majaji pikeun nasehat ka sakabeh mahluk teh aya 30 juz (bagian?)

Ayeuna urang upamakeun 

eta rasa-safa'at nu ti Rasul Allah teh, 

kieu

nu 10 ibarat Touret (tien geboden-na)

nu 10 ibarat Zabur (praktisch-na)

nu 19 ibarat Injil (beubeunangan)

sabab ceuk saur nu ahli ngahartikeun, 

nu di tulis dina Injil aya kecap kieu: 

"Saha-saha anu asih ka diri batur, 

eta sarua bae jeung asih ka dirina sorangan, 

lain kitu?"

Jadi ngahijina eta 3 Kitab 

ibarat pantes mun di-ibaratkeun Al-Qur'an na, buktina nya anu dikudukeun di percaya 

ku Rukun Iman ka 2 : 

Percaya kana Kitab na Allah.