Kitab Élmu Tasauf Titinggal Jagasatru

[31/12/2021 22:38] aji rasha: 

Kitab Élmu Tasauf 

Titinggal Jagasatru

Kitab Ka Hiji

Élmu Jasad Manusa

Sabada urang ngabandungan Bab Kajadian Dunya jeung Kajadian Manusa, ayeuna uranng papay 

Bab anggahota badan 

nu aya dina jasad Manusa jeung naon sababna 

disebut hirup? 

Sababna manusa disebut hirup téh lantaran boga 

‘usik jeung malik’: 

- Ningali, 

- Ngareungeu, 

- Ngangseu, 

- Ngarasa, 

- Nyowara.

Jadi manusa hirup téh 

kaciri pagawéanana 

ku parabot anggahota jeung pancadriana, 

di antarana:

- Nyowara ku cangkem, 

- Ngangseu ku Pangambung  

  (irung), 

- Ningali ku panon, 

- Ngarungu ku cepil, 

- Ngarasakeun kadaharan 

  ku létah, 

- ngarasakeun kasar-lemes/

  peurih-ateul ku kulit.

Jadi upama eta prabot sakuma henteu digarawé, upama 

cepil molongo tapi teu nguping, 

panon molotot tapi teu awas, canhkem teu nyowara, 

irung teu ngambeu, 

jajantung teu ngempés. 

Éta jalma tangtu kaayanana teu béda ti bonéka. 

Hartina paéh. 

Jadi nyirikeun hayat mah kudu kupagawéan MAJABI.

Ayeuna urang terangkeun hiji-hijina parabot Majabi jeung pagawéanana, 

supaya urang bisa nyaho kana hirup urang, 

ulah nepi kana pamuhitan parabot Mujabi, 

tapi kudu ka Anu Suci jeung lalakona Suci, 

nyaéta: 

Alif Lam Lah Ha.

Panon.

Ieu parabot anu pangapesna ti antara anu lima. 

Pangna disebut pangapesna nyaéta kusabab pagawéanna ngan sapihak baé ti hareup, sabab panon mah henteu sidik atawa awas ka nu aya di tukangeun, 

tapi ari jalanna mah sarua jeung nu lian nyaéta 

ku geteran aether.

Ari jalanna kieu: 

sagala rupa wujud anu katinggal ku panon 

bérésna mah ku Uteuk mencarkeun cahaya. 

Éta cahaya asup kana lensa, terus ditepungkeun jeung parabot nu liana, 

Nepi ka ngageterkeun tungtung urat syaraf anu aya dina panon. 

Lantaran cahaya téh pagawéanana aether anu ngageter, 

éta urat syaraf jadi ngageter sapanjangna nepi ka muarana, Uteuk téa. 

Ku geterna urat syaraf dina Uteuk tuluy ngaberebet aya gambar anu katinggal ku panon tadi, 

jadi nungayakinkeun paninggal mah nyaéta Uteuk.

Ceuli.

Kitu deui sora anu karungu 

ku ceuli, 

éta ogé ku alatan geterna aether kénéh anu katarima 

ku ceuli. 

Aether ngageterkeun lamad panglampud liang ceuli terus ngageterkeun Palu anu longer antelna kana lamad. Tungtungna éta Palu keuna deui kana urat syaraf pangrungu, terus ngageter nepi ka muarana nyaéta Uteuk. 

Nya di dinya katetepanana manusa biga rungu sora.

[31/12/2021 22:48] aji rasha: Irung.

Pangangseu/ pangambeu ogé nya kitu ku ayana geteran aether 

tur ngambeuna mah disahkeun ku Uteuk.

Kulit.

Pangrasa ogé ku ayana geteran aether kénéh anu katampa ku urat syaraf nu minuhan sakuliah kulit jeung bubungkus liana.

Jadi nyata ka urang 

Panon, 

Ceuli, 

Irung, 

Baham, 

Kulit 

bisana nampa pangrasa téh poko na mah ku Uteuk, 

sabab di dieu ngamuarana pancadria. 

Pantes pisan Uteuk 

ka anu tuna ngajina 

sok di puhit jeung dipigusti. 

Omat urang ulah nepi ka kitu sabab Uteuk 

moal bisa digawé lamun euweuh Hayat.

Tadi di hareup geus disebutkeun panon parabot nu pangapesna, lantaran teu kawasa ninggal anu aya di tukangeunana upama jirima henteu malik, kitu deui ka gigir, ka luhur jeung ka handap upama teu ngarobah jirimna. 

Jadi ana kitu tanagana 

panon mah ngan saukur kana adep-adepan baé, 

tur kudu aya dina kaayaan anu caang, 

ulah aya di nu poék.

Tapi sanajan kitu kakuatan panon bisa ngagambarkeun anu katinggal téa, ieu geus ngajadikeun hiji kaahéngan. Kitu sababna sok aya jalma nu muhit kana panon kusabab panon téh kaasup ogé jadi pagelaran cahaya.

Tanaga pangrungu (Ceuli) kawasana leuwih tip panon, Sabab tara nanya ka anu 

di tukang atawa di gigir, 

kitu deui di luhur jeung di handap, sumawonna nu di hareup. 

Kitu deui ceuli mah 

tara tampikan, 

boh poék atawa caang, 

sarua jeung harkatna Pangambung (irung). 

Tapi sanajan kitu éta pancadria teu meunang dipuhit sabab digawéna 

teu kawasa sorangan, 

hartina kudu dibatuan ku nu liana. Buktina: 

anu ninggal, ngarungu, ngangseu jeung ngarasa saenyana mah Uteuk. 

Sakali deui urang teu meunang muhit kana Uteuk sabab uteuk  gé masih 

ka purba ku Hirup (Hayat). 

Kusabab tepungna jeung Uteuk ka jalan getih 

anu dikompa ku Jajantung atawa Ati Fu’ad. 

Kitu deui Jajantung ogé 

ulah dipuhit, sabab kompa anu digeterkeun ku geteran aether téa. 

Kitu deui poma ulah muhit kana Jajantung, 

malah sabagéan jalma 

aya nu teu werat nyebut jajantaung tapi 

“Kembang Cau”, 

ieu hiji urusan anu kacida tunana.

Ana kitu jol tujuan 

ku angkeuhan “Kumpulkeun baé kabéhanana”, 

jadi nu dipuhit téh 

MANUSA HAKIKI, nyaéta 

MIM HA MIM DAL, 

ieu oge salah kénéh, 

sabab sarua jeung muhit kana Rasa, 

nyatana kana badan 

bukti ADAM.

[31/12/2021 22:52] aji rasha: Aya deui anu muhit 

kana panyambungan 

ti Bapa jeung ti Indung, nyaéta nu disebut: MANI-MADI-

WADI- MANINGKEM, 

gelarna Pangéran 

ka Indung Bapa, 

pokna : 

BAPA BATIN – 

INDUNG BATIN, 

beuki komo salahna!

Sabab pabéntar pisan jeung patokan yén Allah ngan HIJI, kari-kari ayeuna jadi DUA nyaéta IBU-RAMA. 

Atawa ADAM-HAWA. 

Omat nu diajar jeung ngaji Tarékat  ulah nepi ka kitu, sumarambat nyieun panutan atawa patokan anu apes.

Saterusna : 

“Anu mana atuh anu SAH sarta kudu dipilampah?”

Ieu babaran boga jalan sorangan, nyaéta 

mimitina kudu TAHKIK heula kana Surat Al Ikhlas (QS 112).

Sababna éta téh ngandung élmu Allah. 

Tambahan deui 

ku Surat AL Fatihah anu mangrupakeun ‘umul Qur’an, ogé nu boga lalandihan “Maklumat”.

Sok geura ulik sing husu 

éta dua surat insya Allah urang bakal tajali kana dalil ALIF LAM LAM HA

[31/12/2021 22:59] aji rasha: Kitab Kadua

BAB I - 

Élmu Kajadian Alam

Dawuhan Allah: 

“Sumastawa illassama-i wahiya duchaan”

Ari dunya téa miwah nu gelar, jadi upama urang 

rék nyukcruk Élmu Kajadian, utamana dimimitian ku ‘kajadian dunya heula’. Nyaéta ku lalakon dunya 

tina gaib nepi ka nyaré’atna, nyaéta ku bukti. 

Sabab moal kurang aya pananyaan: 

“Naon ari mimitina dunya?” atanapi 

“Jeung naon nu aya saméméhna aya 

bumi jeung langit?”

Dawuhan Allah: 

Lajeng Anjeunna ngajugjug kana nyiptakeun langit tur langit téh masih ngarupakeun haseup,……." 

(QS Fushshilat, 41:11)

Tah ieu di handap 

dicoba ngabahas kateranganana.

Menggah nu jadi kawit 

alam katut eusina, nu teu meunang dikira-kira 

ku mamanahan, 

sabab aya hiji musabab 

nu ngatur nu ditetepkeun ku undang-undang alam.

Éta ‘dzat’ 

geus ngandung pinten-pinten ‘perbawa’ jeung kakuatan 

anu bakatna ‘panas’. 

Tapi masih kénéh ‘rengrem-reureuh’, 

tacan metakeun pagawéan. Hartina éta dzat 

geus ngandung ‘perbawa’ jeung ‘kakuatan’, 

yén kitu kuduna! 

Tingali bae endog hayam, 

pék medal ti hayam, 

geus papisah tina badan biangna. 

Di jero éta endog téh 

ngan aya bobodasna jeung kokonéngna wungkul. 

Ti dinya éta endog dihaneutkeun ku panyileungleuman biangna. Terus jadi pitik. 

Tinggali ayeuna pasésaan endog téa, 

yakin ku urang anu jadi hayam téh nyaéta bobodasna jeung kokonéngna; 

sabab cangkang jeung lamadna mah masih bukti aya wujudna 

angger kitu kéneh.

Hayu ayeuna urang papay dina wujud anak hayam, geuning aya wujud bulu, tulang, pamatuk jeung kuku. Éta sakumna wujud teuas, sedengkeun tadi mah keur 

di jero endog kénéh 

teu aya wujud nu tareuas. 

Nu aya ngan bobodasna jeung kokonéngna. 

Coba ti mana jolna éta tulang, panatuk, kuku, bulu anak hayam téh? 

Upama lain ‘perbawana pribadi’ medal tina ‘kakuatan sorangan’. 

Kana kaayaan tulang, bulu, pamatuk, kuku jeung sajabana jarang aya nu panasaran kana kajadianana

[31/12/2021 23:06] aji rasha: Kitu deui kana dzat pibakaleun dunya jeung eusina. 

Dina soal ieu urang 

kacida tingaleunana, 

aya kecap teu kudu loba teuing kapanasaran, 

ceuk nu ngedul. 

Éta dzat pibakaleun téh bukti, matuh dalit jeung alamna, 

tur jembar henteu kakurung ku waktu jeung wates. 

Lantaran éta dzat 

jeung alamna teu acan metakeun pagawéanana, perbawana ‘tiis’ jeng ‘poék-mongkléng’, 

teu remeng-remeng acan.

Ceuk ahli élmu alam, 

Éta alam disebutna 

“Alam Ama”, 

jeung dzat anu minuhan éta Alam Poék atawa Alam Ama disebutna “DU”.

Tadi geus diterangkeun 

yén éta DU atawa Dzat 

jeung Alam Ama téa dalit ngahiji atawa gumulung henteu papisah atawa aing-aingan, sumawonna maké aya antarana, 

hartina: GUMULUNG!.

Dzat anu ngandung rupa-rupa perbawa jeung kakuatan téa, ‘reureuh salebeting reureuh’ pagawéanana ‘cicing nu anteng’, 

matak perbawana poék. 

Jadi dina alam anu tanpa wates-wangen tadi 

sanajan teu katinggali 

ku sing saha nu rék nganyahokeun kajaba ti 

Allah swt., 

éta téh geus aya "fa’al”, nyaéta DU, 

anu teu bisa di kira-kira 

wujud jeung sipatna; 

kitu deui af’alna. 

Nyaéta reureuh 

nu sipatna poék jeung tiis. 

Ari dzat DU téa 

perbawana panas.

Di palebah dieu 

geus aya dua sipat, 

nyaéta ‘panas’ jeung ‘tiis’, 

anu teu sarua kaayanana, 

teu bisa hanteu basa Arabna: “ismalat jadabeh asmal astadab” 

ceuk basa ilmiahna mah atawa basa Kimia 

“korabat so’aharat ‘alakoh hasyabah” 

nyaéta kakuatan anu 

silih tarik kusabab 

hayang ngahiji.

Ku sabab ayeuna 

datang BAKAT, jeung DU tadi ngandung ‘perbawa’ jeung ‘kakuatan’ 

éta dzat henteu "tetep dina reureuh" , 

tapi ‘lilir’, 

anu tadina ‘cicing’ 

diganti ku ‘nyeuseup jeng meres’, 

ibarat dina barang nu wujud mah KEMBUNG – KEMPÉS

[31/12/2021 23:20] aji rasha: Silokana: 

‘hayat ngariut jeung beukah’. Ti dieu DU téh jadi GAIB, 

nu disebutna HU.

Kusabab geus robah 

tina reureuh jandi gerak 

jeung kakuatan bakatna tadi tambah rongkah, 

nya jadi kakuatan KHOLAB, terus jadi kajadian IDTIRAB. 

Kusabab ayeuna 

geus jadi kakuatan KHOLAB, nyaéta bakat panasna 

Dzat HU. 

Waktu gaib tambah nyambirat sipat poék atawa nu tiis kapanasan, 

terus “nguap” 

jadi jinis anu ‘lemes’. Disebutn KOKABI, 

nyaliara minuhan Alam Ama. 

Di ahir jadi wates Paninggal, hartina 

panghalang katutasna Paninggal, 

ilahar ku urang ayeuna disebutna LANGIT. 

Ngan harita alam masih kénéh poék, 

tah dina Al Qur’an ieu disebutna “dukhaan”.

Dawuhan Allah: 

“Jeung Anjeuna nyiptakeun 

di bumi éta  gunung-gunung anu tohaga di luhurna. Anjeuna ngabarokahan sareng 

Anjeunna nangtoskeun kadar katuangan (panghuni)na 

dina jero opat mangsa. (Pangjawab) keur jalma-jalma nu nanyakeun’. (QS Fushshilat - 41:10).

Kecap ‘dukhaan’ 

loba nu napsirkeun, 

aya nu nyebut ‘poék’, 

aya nu nyebur ‘haseup’. 

Tapi sajaba ti haseup ogé sarua ‘poék’ kénéh baé. 

Ceuk ulama Alza Muchsori, ahli tafsir kieu:

“Éta haseup téh 

nguap tina cai, 

nyaéta bakat tiisna, 

poék téa anu jadi dasar 

Tahta Pangéran. 

Nyerebung ka luhur, engké di ahir upama geus tuhur bakal jadi bumi. 

Uap anu nyerebung téa 

jadi langit”

Dawuhan Allah: 

“Wasi’a kursiyyuhush samaawati wal ard…..” 

“kursi Pangéran téh lega ngaliputan Langit jeung Bumi ….” (QS Al Baqarah – 2: 255)

Kusabab HU teu weléh-weléh ngedalkeun perbawa jeung kakuatanana, 

anu tadi geus disebutkeun, dalit ngahiji jeung Alamna. Komo ayeuna alam geus dieusi ku dzat anu lemes jeung geus miboga kakuatan “mahnetisme” tina HU 

terus gelar Dzat deui 

anu baris jadi wawadah “cahaya di ahir”, 

nyaéta SIR.

SIR ieu anu ngeusian rupa-rupa jinis Dunya, sajabana dunya badag geus jejel pinuh ku rupa-rupa jirim jeung wujud. 

Éta Sir rata eusina anu lowong jeung nu teu lowong. Hartina: 

kilangbara lolongkrang-lolongkrang dunya, menggah manusa, batu, kai, cai, seuneu jeung sajabana ti éta sapuratina kaeusian ku Sir ieu.

Ari Sir ieu jadi wawadah kauatan jeung perbawa Hayat Dunya, 

dina saanggeusna ngajadi Maqom Cahaya. 

Tapi waktu jaman dalil HU kénéh, 

ieu Sir tacan kapanjingan 

ku cahaya. 

Sabab sagala kajadian 

masih kénéh tacan aya pagawéanana anu tetep, 

ukur mencarkeun perbawa wungkul. 

Ogé ka Sir can aya sabab 

anu ngagerakkeun. 

Kusabab HU téa 

loba perbawana jeung kakuatanana, 

henteu weléh-weléh mencarkeun perbawa jeung kakuatanana. 

Tapi ayeuna mah rada pered sabab kapager ku Sir 

anu ngeusian sakuliah Alam. 

Kitu deui sabab geus aya kakuatan “mahnitisme”. 

Jadi sakumna nu geus gelar ngarubung katarik ku HU. Kawuwuh deui ieu 

naktu GAIB, teu weléh-weléh ngariung jeung BAKAT. 

Nya gelar kakuatan tanaga “listrik”, 

basa Arabna KAHRAB, 

nyaéta anu mereketengtengkeun HU. 

Hu sateruna muncrat kalawan muni, 

nya bray baé CAHAYA 

anu jadi pangeusi Sir. 

Ieu Sir kaasupan Cahaya jeung tanaga listrik, 

terus ngageter nu teu eureun-eureun, 

sahingga tacan nepa kana waktuna deui tina bakat tiis, poék tadi ku KAHRAB jeung IDTIRAB jeung kaasupan ku Sir, dieusian ku Cahaya, jebul bae anasir CAI. 

Geus puguh ku munculna HU, jadi Cahaya pasti gelar anasir SEUNEU.

Datang ka dieu HU 

geus ngalakonan tina poék jadi caang, 

nyaéta tina reureuh 

jadi digawé, 

nya ganti jadi Dalil Allah 

anu unggelna kieu: 

“Allohu nurus samawaati wal ard….” 

“ Allah téh (Nu Masihan) cahaya (ka) langit jeung bumi". 

(QS Nuur, 24:35).

Kitu deui Sir 

ngalalakon tina reureuh 

jadi ngageter, 

kawuwuh jadi wadah cahaya, nya disebat 

NUR MUHAMMAD. 

Kitu deui 

anasir Seuneu jeung 

anasir Cai 

pada ngalalakon, 

miwah ngedalkeun 

perbawa jeung kakuatanana séwang-séwangan. 

Sakumna anu kajadian 

tina HU jeung sipatna 

henteu suwung 

tina perbawana tur kakuatanana, 

kitu deui teu eureun-eureun pada digawé, 

dilantarankeun ku 

‘geterna aether’ 

nu teu eureun-eureun téa.

[31/12/2021 23:30] aji rasha: Ayeuna ganti lalakon Alam. 

Tadina mah 

poék jeung reureuh, 

ayeuna 

jadi caang jeung digawé, 

tur sakumna bibit kadunyaan geus kumpul, 

ngan dina wujud anu lemes kénéh, nyaéta 

can jadi saréat anu badag.

Ku kakuatan geteran aether téa jeung ku lemesna sakabéh wujud-wujud, 

ieu jirim-jirim anu ngumpul téa tuluy boga gerakan muntir saperti kincir, 

anu mawa tetep nepi 

ka ayeuna. 

Sanajan geus nyaréat 

bumi, langit, panon poé, bulan, béntang, 

pada tetep gerakanana ngubeng-ngubeng baé kawengku ku aether anu teu eureun-eureun gerakna.

Ari barang anu lemes téa pageuh dina bakatna 

hayang paburencay, 

tetep sotéh ngagulung 

nya éta ku perbawa ngincir tea. 

Tapi sanajan kitu 

henteu seweng-seweng 

aya anu kapeclengkeun, 

terus patepung jeung jinis 

nu séjén deui saperti 

jinis seuneu tepung jeung jinis cai atawa bumi; 

kitu deui jinis angin 

patepung jeung seuneu atawa jinis nu opat ngagulung 

jadi hiji, 

nyaéta saperti adonanana badan Adam di ALam lemes tadi. 

Asalna tina anasir bumi, cai, angin, seuneu, 

hayatna tina Cahaya, 

naktu Gaib anu boga wawadah aether.

Tadi di hareup diterangkeun yén 

seuneu tina Ismu Jinis; 

Cai, Angin, Bumi tina sipatul Af’al, jeung 

Hayat tina Cahaya Nijis. 

Nyata ayeuna mah 

yén dua rupa badan 

anu di manusa téh 

najan asalna tunggal hiji ogé aya nu tina sipatul Jinis, 

aya nu ti Sipatul Af’al jeung Sipatul Sipat.

Lamun dibéjér-béaskeun mah kieu:

Badag tina sipatul Af’al

Getih tina sipatul Sipat           

=>     GUMULUNG JADI HIJI

Hayat tina sipatul Jinis

Nya terus ngalalakon 

anu nimbulkeun Asma.

Di luhur geus dibabarkeun yén kakuatan jeung perbawa dalil HU jeung gelarna SIR téa ngajadikeun opat anasir nyaéta; 

Seuneu, 

Cai, 

Angin, 

Bumi. 

Anu pada ngandung 

kakuatan jeung perbawa séwang-séwangan. 

Tina ieu opat anasir 

anu pada ngandung tanagan jeung kadorong ku kakutan jeung perbawa aether 

terus aya rupa-rupa campuran, 

nyaéta:

Seuneu dalit jeung Cai, Angin, Bumi.

Seuneu dalit jeung Cai, Angin, tinggal Bumi.

Seuneu dalit jeung Cai, tinggal Angin jeung Bumi

Seuneu dalit jeung Angin, Bumi, tinggal Cai.

Seuneu dalit jeung Angin, tinggal Bumi jeung Cai.

Seuneu dalit jeung Bumi – tinggal Angin jeung Cai.

Cai, dalit jeung  Angin, Bumi – tinggal Seuneu.

Cai dalit jeung Angin – tinggal Seuneu jeung Bumi.

Cai dalit jeung Bumi – tinggal Seuneu jeung Angin.

Angin dalit jeung Bumi – tinggal Cai jeung Seuneu.

[31/12/2021 23:41] aji rasha: Ieu sakumna kaeusian 

ku Sir jeung Cahaya, ngadatangkeun rupa-rupa kajadian anyar 

anu jadi Bakat jeung Tabé’at Dunya badag. 

Kitu deui Roh Manusa 

nya ti dinya asalna. 

Di dieu moal waka diwicik hiji-hiji, sabab bisi panjang teuing lalakona, 

Ngan engké di hareup pasti kapanggih sambunganana. 

Tapi wicikan anasir-anasir dina wujud tunggalna 

dina ieu bahasan urang gelarkeun saeutik-saeutik, sabab éta anu nyambung kana kajadian Manusa.

Wicikan Anasir Alam

Dina wujud dunya badag 

aya 5 Sipat anu dalit jadi hiji, nyaéta:

Jinis Seuneu

Jinis Cai

Jinis Angin

Jinis Bumi

Jinis Sir, wawadah Cahaya.

Ieu séwang-séwang 

pada boga sipat reureuh jeung digawé (gerak), 

ogé hadé jeung goréng. 

Jadi anu 5 rupa jinis téa 

ka Dunya Badag mawa 4 x 5 tabé’at, 

sarua jeung 20 tabé’at.

Kusabab pada mawa séwang-séwang téa, 

éta nu 4 jinis 

(Seuneu, Cai, Angin, Bumi) watekna mumusuhan baé, lamun diantep ku Sir. 

Hayu urang telek hiji-hiji.

Seuneu jeung Cai:  

upama loba teuing Seuneu 

ti batan Cai, 

Cai nu éléh 

pasti Cai bakal saat. 

Sabalikna 

upama Cai loba teuing, Seuneu bakal pareum 

kacéos ku Cai.

Seuneu jeung Bumi 

nya kitu deui,

Cai jeung Bumi, pon pilalagi. Loba teuing Cai 

bumi bakal ngayur. 

Sabalikna, 

Cai anu nyerep kana Bumi, bakal saat.

Ari Seuneu jeung Angin atawa Cai jeung Angin, 

silih bantu perbawa, 

upama sarua tatandinganana. 

Gedé Angin: 

Seuneu bakal ngagugudag, Angin ogé bakal ngaguruh. 

Cai jeung Angin nya kitu kénéh: 

Gedé Angin, 

cai bakal umpal-umpalan 

ku lambak (tsunami). 

Gedé Cai angin mingkin rosa. Dina silih bantuna antara Seuneu, Cai jeung Angin, 

éta kajadian bakal  ngakibatkeun guyur atawa ngaruksak alam dunya. 

Ari Bumi jeung Angin 

aya 2 rupa akibat:

a). Loba teuing Angin, 

Bumi bakal garing terus meledug,

b). Sabalikna loba teuing Bumi, 

Angin bakal kapépéed, 

jadi aber.

Kitu baé ieu 4 anasir salilana, upama ku Sir 

teu diatur kaayaan tatandinganana 

antara lobana hiji-hijina anasir, 

supaya bisa akur 

nepi ka runtut-raut, rempug-jukung, 

bisa digawé babarengan. 

Upama diantep mah 

nya moal séwang-séwang pacéngkadan paséa saumur-umur, 

susah milampah sok riweuh ka nu eukeur. 

Kadang kala nu wajib dipilain, nu salah dienya-enya. Kumaha atuh sangkan 

bisa akur?

Nyaéta 

Sir nu kudu giat sarta unggul, sabab Sir téh ngeusian sakabéh anasir nu 4 tadi. 

Nu matak kudu unggul perbawana jeung tanagana 

ti anu 4 tadi, 

Lamun teu kitu 

nya Dunya badag 

moal bisa bérés atawa 

mawa aman lulus mulus, tangtu ngancik dina berewit ku kasakit, matuh nyucud dina pakéwuh.

Ari jalanna 

pikeun nguatan ieu Sir 

kudu ku tarékah, 

supaya tanaga atawa 

daya listrikna (electricity jeung 

daya mahnitna (magnetic) tambah badag, 

nepi ka bisa ngawengku jeung ngaheuyeuk anasir 

anu 4 tadi, 

sina nepi ka tundukna datang kana ngalakonan rintih-rapih, répéh  jempé, silih bantuan dina jalan kahadéan. 

Sarta silih geuing 

dina laku kagoréngan, 

supaya pupugasanana nimukeun komara, pangaruh, peurah sarta pangungsi kasucian Ati.

[1/1 10:36] aji rasha: Kitab ka Dua

elmu Kajadian Manusa

[1/1 10:42] aji rasha: Dawuhan Allah: 

“Ma asolakum min hasanati faminallah. 

Wa maa asolakum min syayiatin famin nafsik”

Geus kacaturkeun yén Adam nyaré’atna ku dosa, 

boga angkeuhan 

“ieu aing bisa ngajadikeun”, malah disebutna ogé 

ABUL BASYAR. 

Kitu deui Hawa, 

kénging lalandian jadi 

UMUL BASYAR. 

Henteu di angen-angen, yén loba pagawéan anu gampang tapi teu jadi buah kajembaran ning ayeuna ogé loba pisan anu pupunjung-pupuja hayang boga anak 

tapi henteu baé. 

Malah anu jadi téa mah 

anu teu dimaksud-maksud acan, kadang kala nu dipigawéna, dijero lali.

Di dieu nétélakeun, 

yén Adam aya nu ngawengku: “KU PERBAWA KAWI”. 

Yakin deui, 

yén Sir-na 

buktina ku boga hayang tadi. Henteu kuat, sabab kalapud ku dosa, 

jadi nyaréat, 

boga kurungan badag.

Kusabab 

Adam nekanan dosa, 

tuluy nyaréat, 

katibanan hukum, 

jadi kakuatanana ngajadikeun ogé kudu nyaréat, 

hartina kudu ikhtiar 

akal tarékat, 

nyatana ku pagawéan 

anu lumrah.

Kamari geus dibabarkeun 

yén bangsa nu badag mah asalna tina af’al, 

nyaéta tina sipat pagawéan. 

Jadi sagala rupa karepna ogé kudu ku af’al, atawa pagawéan anu af’alna dimimitian ku lapad "Bismillahirrahmanirrahiim".

Ieu ucapan anu 

ngalakonan nyaréat, 

rumasa yén Adam-na mah teu daya teu upaya. 

Anging kudu dibarengan 

ku kakuatan jeung perbawa ajali. 

Malah ku para wali mah 

ieu dalil Bismillah téh 

keur tambahan ku kekecapan anu kieu unina:

Bisroh kot, 

malroh kot,

Alloh Anu misri kot,

Roh anu asup kana jirim,

Rahim anu manjing kana Roh,

Roh sapatemu ning Dat Alloh

[1/1 10:47] aji rasha: Dawuhan Allah: 

Mangkana manusa 

kudu nangenan tina naon manéhanana dijieun. Manéhna diciptakeun tina cai nu dipancerkeun, 

anu kaluar tina antara 

tulang cangkéng lalaki jeung tulang iga awéwé. 

(QS. ATh Thaariq, 86:5-7)

Nu kaunggel dina kitab Ikhbadul Ibad dicarioskeun: Allah swt. Badé midamel manusa pameget istri, 

teras nyampur nuturkeun hukumna sareng dibantu 

ku hikmatna. 

Cimani  anu murag tina 

Sulbi pameget kana 

rahim istri, 

engké di dinya tepung 

binih sareng binih. 

Ari dina cimani 

nu bijil ti lalaki téa 

aya mangrebu-rebu bibit pimanusaeun. 

Lembutna lir ibarat rambut dibeulah opat. 

Wujudna panjang siga 

cacing keremi anu obahna ngageleper, 

yakin ieu geus kaeusian 

ku Hayat.

Menggah dina cai mani istri éta binih téh baruleud lonjong siga endog. 

Nya kitu deui lembut leuwih 

ti lembut. 

Tapi henteu motah saperti binih ti pameget; 

ieu mah ngan ukur ngagulusur, ayem baé.

Kusabab binih di mani gerakna ngageter, 

tabé’atna obah ngageleper tur tarik dipancerkeunana. 

Éta binih-binih téh ngarayap ka jero pianakan istri, néangan pilwaneunana 

anu geus aya salebet éta pianakan. 

Ieu dua binih kamanusaan henteu jadi ku sagawayah tepung. 

Sabab dina endog binih 

di istri téh aya hiji cungap. Upama amprokna henteu milebahan éta cungap téa, sama sakali moal bisa aya kajadian.

[1/1 10:55] aji rasha: Kusabab kitu tina éta binih anu mangrebu-rebu téa 

geus kasebat mulus 

mun aya hiji baé anu bener amprokna. 

Ari kajadian éta 

binih pimanusaeun téh, henteu béda ti kaayaan endog sasatoan, 

Upama dicuculan cangkangna anu teuas jeung lamadna, tinggal bobodasna ngalampudan beubeureumna. 

Beubeureumna dina endog téa, éta mata holang 

dina endog bibit manusa. 

Tapi di dieu mah henteu 

siga pulas beureum, hideung, konéng, héjo, 

estu hérang anu 

ngagenclang baé.

Sabada binih ti pameget nyeceb kana endog ti istri sajeroning pianakan, 

terus éta mata holang binih 

ti istri téa nyeuseup binih 

ti pameget dongkap 

ka ambles kabéh, 

terus ngaduk jadi hiji. 

Ti dieu datang 

perbawa éta binih, 

bisa mencar-mencarkeun sel 

jadi mangjuta-juta sajeroning kurunganana; 

nepi ka 40 poé lilana 

éta adonan’teu eureun-eureun mencarkeun jeung teu béda wujudna tina anu hérang téa. Katelahna eta wujud “zutfah”.

Terus éta zutfah 

jadi getih kentel, 

lilana 40 poé deui. 

Jeung henteu petot-petot mencarkeun kakuatan. 

Waktu jadi getih kentel ngaranna “Alakah” 

nu  geus mawa 

Piirungeun, 

Pipanoneun jeung Pilambeyeun.

40 poé jadi gentih kentel, 

nya terus jadi daging sarta asmana salin jadi "Mutfah". 

Nya bijil ceuli jeung liangna; malah nu ngaliputan 

jadi kulit. 

Mata holang anu asal tadi jadi Jajantung jeung nampa geteran aether; 

terus digawé nyeuseup 

lir kompa. 

Jadi ieu ngompa getih 

sina nyaliara ka sakuliah buleudanana.

Dawuhan Allah: 

Jeung satemenna Kami geus nyiptakeun manusa tina saripati (asalna) tina taneuh. Tuluy Kami jadikeun saripati éta cai mani (anu disimpen) di jero tempat anu tohaga (rahim). Tuluy cai mani éta Kami jadikeun getih kentel, terus getih kentel ieu Kami jadikeun sagundukan daging, jeung sagundukan daging ieu Kami jadikeun tulang-taléng, tuluy tulang-taléng ieu Kami bungkus ku daging. 

Tuluy Kami jadikeun manéhna mahluk anu (wujudna) séjén. 

Mangka Maha Suci Allah, 

Nu Nyipta Nu Paling Hadé. (QA Al Muminuun 23 : 12-14)

[1/1 11:03] aji rasha: Ayeuna éta pimanusaeun téh kudu barang dahar, 

teu cara tadi 

éstu hirup ku Hayat wungkul. 

Ari jalanna kadahareun téa ngaliwatan tali ari-ari 

anu nyambungkeun udelna kana Bali, 

minangka akar rapet nyeuseup kana dingding pianakan biangna. 

Sabab kadaharanana ka éta pamanusaeun téh dianteurken ku getih biangna mapay tali ari-ari.

Saterusna éta bayi tulangan, uratan, nyaéta 

urat Roh jeung urat Syaraf, ngan éta urat Rasa 

anu kaluarna tina Uteuk sirah palebah tukang mapay sungsum tulang tonggong, terus mencar, nyaliara ngarancabang nepi ka pinuh sakuliah bungkeuleukan. 

Tungtungna tina sakabéh urat pada ngancik dina kulit. 

Ari urat getih mah bijilna 

tina Jajantung beulah kénca, nyaéta tina “Fu’ad”; 

terus mencar minuhan sakuliah daging; 

engké ngumpul deui jadi hiji kuluwung, 

balik deui kana Jajantung, jalanna ka beulah katuhu. 

Terus kana kamar jajantung anu handap, 

bijil deui kana Bayah. 

Sabada disaring jeung dibeuleum ku hawa ambekan dina Bayah, 

asup deui kana Jajantung beulah kénca rék diperes deui sina nyaksrak ka saluar awak. 

Kitu deui jalanna getih Saumur-umur kukurilingan nepi ka sakujur awak ari can nepi ka waktuna balik mah.

Ari ‘pabrikna’ getih téh 

nyaéta Kalilipa. 

Ari napas mah jalanna 

ti lawang panyambung hawa (oxigen) lebet ka jero 

mapay kuluwung hawa 

anu ngaréndéng jeung genggerong, 

terus kana Bayah 

ngeusian sakumna kekempis hawa, 

datang ka rembung antel jeung getih anu kaluar 

tina kamar Fu’ad 

palebah katuhu. 

Terus éta getih diduruk 

ku oksigen supaya beresih deui. 

Getih balik deui ka Jajantung. Hawa ayeuna jadi kotor sabab saolah-olah geus kaeusian ku rupa-rupa racun anu ngotoran getih. 

Balik deui kana irung, 

bijil jadi hawa.

Ari perjalanan Rasa mah béda deui, 

urat syaraf nu geus nyaliara sakujur kulit, 

henteu ngumpul deui jadi hiji balik ka asalna deui. 

Tapi tetep baé kitu. 

Ari aya nu kudu dirasakeun, nyaéta kulit kaoyagkeun 

ku naon baé, 

éta urat syaraf terus ngageter nepi ka Puseurna pisan, nyaéta Uteuk. 

Terus éta Uteuk 

ngageter deui, 

ku ieu geteran urat syaraf bakal ngarasakeun 

nyeri, peurih, panas, tiis jeung sajabana. 

Nyata ari nu ngarasakeun mah Uteuk saperti: Paninggal, Pangangseu, Pangrungu, Pangrasa, 

éta sadayana 

padamelan Uteuk. 

Engké ka hareup urang bahas dina pamuhitan ‘jalma 

anu ulah

[1/1 11:07] aji rasha: Diunggelkeun ku para pakar dina kitab “Tasreh”: 

Hak Nu Maha Suci ngajadikeun anggahota manusa téh 

tina sababaraha jinis tulang, urat, daging jeung nu lianna. 

Di dinya disebutkeun yén sirah téh kumpulan sakitu tulang, nu disebut KUBAH. 

Pangambung sareng garis Budi sakitu tulang; 

wawadah Akal sakitu tulang; 

sakumna ditelek pisan bilanganana ku Akal. 

Dicaritakeun sotéh lain rék ngukuhkeun bilanganana, tapi rék nerangkeun 

yén éta bilangan téh tafsirkeuneun deui, 

supaya kapanggih rusiahna. 

Kitu deui rék nerangkeun 

yén rarangkén jasmani téh mangratus-ratus 

anu séwang-séwang boga perbawa jeung kakuatan sorangan. 

Tapi pikeun lalakon kamanusaan mah 

euweuh hiji bagéan anu bisa meta nyorangan, 

kudu baé sili injeuman tanaga jeung babaturanana. 

Tuladanana bilangan 

aya hartina jeung panyambunganana, 

kieu

[1/1 11:14] aji rasha: A. Getih

Ceuk Kitab ‘Tasreh’ 

bilangan Getih téh 

nyaéta TÉTÉS, 

beuratna disebut MISKOL atawa sakulak satengah (kulak ukuran fitrah). 

Ari rupana getih aya 4:

1.Getih Bodas.

2.Getih Konéng.

3.Getih Beureum.

4.Getih Hideung.

B. Daging

Ari beuratna Daging 

aya 28 kati. 

Kati ngaran anu pasti 

sarta geus disahkeun ku para Ulama, 

Ari rupana daging aya 4:

1.Daging Bodas.

2.Daging Konéng.

3.Daging Beureum.

4.Daging Hideung.

C.  Bulu

Ari jumlahna Bulu 

aya 189,897 lambar.

D. Kulit

Rubakna kulit  

panjangna 5 kaki (feet),  pongpokna 3 kaki (feet).

E. Tulang

Jumlah tulang aya 224. Rupana tulang aya 4:

1.Tulang Bodas.

2.Tulang Konéng.

3.Tulang Beureum.

4.Tulang Hideung.

F. Urat

Jumlah urat aya 194. 

Rupana aya 4:

1.Urat Bodas.

2.Urat Konéng.

3.Urat Beureum.

4.Urat Hideung.

G. Jeroan

Jumlah jeroan aya 7 rupa:

1.Ati Ngen, makamna Ati Sir

2.Jajantung, makamna Ati 

   Sanubari

3.Bayah, makamna Ati Jinem

4.Kalilipa

5.Ginjel (Kabungbuahan)

6.Hamperu

7.Peujit

[1/1 11:23] aji rasha: Jajantung jeung Bayah 

ayana dina lebah gigir kénca sahandapeun susu kénca.  

Kalilipa makamna Ati Fu’ad, ayana dina lebah susu kénca. 

Ari Kabungbuahan Ati (ginjel). 

Budi jeung Ati hangawi, ayana dina palebah 

beulahan Dada, 

ari nu hiji deui ayana 

dina lebah susu katuhu.

Ari peujit makamna kadaharan, 

panjangna peujit 18 jeungkal, 

Buah Cai 5 jeungkal, 

Buah kadaharan lian ti cai 

9 jeungkal, 

Buah panarik ambekan 

4 jeungkal. 

Ari nu kebat kana Jubur tungtungna 9 jeungkal. 

Ari nu lepas kana Kubul tungtungna 5 jeungkal. Kaluhurna mah sajalan baé. 

Tapi anu keur panarik ambekan boga dua jalan, 

ka luhurna anu terus kana Sungut jeung kana Irung. 

Ari nu kana Sungut nyaéta ambekan anu mawa rasa jeung ngadatangkeun rasa. 

Ari nu kana Sirah nyaéta ambekan anu mawa rasa Ambeu sarta ngadatangkeun rasa Ambeu jeung mawa rasa Tingali sarta ngadatangkeun rasa Tingali, jeung nu mawa rasa Dangu sarta ngadatangkeun rasa Dangu. Jeung nu mawa rasa Saré sarta ngadatangkeun rasa sanggeusna Saré.

Ari kahandapna mah 

kana dua palawangan atawa kana suku, 

éta geus kakurung ku rasa 

nu ka luhur ka nu jalan 

dua téa. 

Naha enya kitu?

Éstu pisan! 

Upama urang henteu muhit kana bilangan salancar. Gaibna mah siloka getih téh enggon Hayat 

anu jadi lantaran sagala rupa parabot manusa digawé.  

Bilangan lima (5) 

nerangeun asal gaibna 

tina 5 sipat anasir 

Seuneu, 

Cai, 

Angin, 

Bumi jeung 

Sir. 

Terus nyaréat bilangan 7

ditambah ku Badan badag jeung Pagawéan badag, 

ana balikna kana enol (0) hartina Hajrul Hayat, 

nyaéta Alam.

Gelarna 5 

anu asalna ti jero beuteung, béntangna ‘Mustari’, 

poéna ‘Kemis’, 

ciri wancina Udel. 

Terus 7, 

nyaéta lampah, 

béntangna ‘Juhal’, 

poéna Saptu, 

ciri wancina Suku anu lonyob kana laku lampah kahéwanan 

embung mawakanakahadéan 

lamun henteu dipaksa. 

Balikna deui engké kana nol, nyatana Hajrul Hayat. 

Dalilna dina Al Qur’an 

surat Al An’am ayat 37, unggelna kieu:

Jeung sasatoan nu aya 

di bumi jeung sarupaning mamanukan nu hiber 

ku dua jangjangna, taya lian (anging) umat (ogé) siga anjeun. 

Moal kami popohokeun saeutik ogé dina Al-Kitab, tuluy maranéhanana bakal dikumpulkeun ka Pangéranna. 

(QS 6:38

[1/1 11:31] aji rasha: Ku ieu dalil geus disebutkeun balikna sakumna umat, 

nya ka tempat anu lumrah. Silokana ku angka nol (0). 

Kitu deui poé jeung lintang  kumna bakal balik deui 

ka asalna.

Tadi geus diteangkeun yén manusa téh hirupna kudu ‘silih injeuman tanaga’. 

Urang kiaskeun baé 

ku barang bukti. 

Ki Dadap can nyaho kana rupana goong, 

ukur nyaho ngaranna béja 

ti batur. 

Jadi ana kitu Ki Dadap ngélmuna élmu Béja, 

Imanna iman Béja. 

‘Gung’ aya sora ti kajauhan, kadéngé ku Ki Dadap, 

cék pikiranana, béjana nu kitu téh sora goong. 

Ki Dadap ayeuna hayang tétéla di rupana. 

Tah geuning ki Dadap téh boga kapanasaran, 

henteu cukup ku dangu atawa katiginan haténa. 

Ku saksi ceulina wungkul. 

Da panonna ogé hayangeun sidik. 

Panonna moal bisaeun sidik upama teu ngahiras tanagana suku sinaleumpang 

Suku ayeuna leumpang 

nepi ka tempat goong. 

Sadatangna, 

teu aya panakol goong, 

tapi keukeuh danguna hayang sidik deui 

kana sorana. 

Nya tuluy ngahiras tanaga leungeun, sina nakol éta goong. 

Sanggeus goong disada kakara Imanna pageuh. 

Ayeuna panonna tuluy ngarérét kana kendang. Bakating ku hayang sidik kana sorana 

nya tuluy ngahiras deui 

kana leungeunna. 

Tah ayeuna Ki Dadap 

kakara yakin, 

élmuna jeung imanna ogé ayeuna mah jadi pengkuh, sabab lain béja.

Ku ieu kias 

nyata ayeuna ka urang 

yén rék ma’ripat téh geuning sakumna bagéan badan téh kudu ubyag pada arusik 

silih injeuman tanaga jeung kakuatan, 

Upama peperencilan mah moal datang kana ma’ripat. 

Kitu deui peta ma’ripat téh nyaéta dekna panakol 

dicekel ku leungeun ditakolkeun kna goong téa; disaksi ku sakumna pancadria jeung 

ku sipat-sipat anggahota 

nu séjén. 

Upama henteu kitu nya 

Ki Dadap tetep dina sagala rupa ngalap cukup ku béja wungkul. 

Nyasat manjing kana dalil kieu: 

Laa haola walaquwwata illa billahil aliyyul adiim.

Kanyataan sangsara hirup jero tugenah baé, 

midangdam Alloh, Allloheun, ku béja batur anu teu bisa ngayakinkeun.

Yakin kana sagala rupa 

nu aya di manusa téh 

henteu salah deui sakabéhna: 

Hikmat, Mangpaat, Hasiat jeung Paédah, 

Kitu deui pada béda-béda perbawana jeung kakuatanana, 

nyaéta aya nu cicing 

aya nu obah, 

aya nu panas 

aya nu tiis, 

aya nu baseuh 

aya nu tuhur 

jeung sajabana

[1/1 11:43] aji rasha: Upama 

anu Panas ngéléhkeun 

anu Tiis atawa 

anu baseuh ngéléhkeun 

nu tuhur atawa ngeuwah-ngeuwah 

anu cicing, 

éta kajadianana 

salah timbangan jeung 

géséh patandingan 

di jero awak urang, 

tuluyna jadi panyakit, atawa ngadatangkeun bakat goréng, ngalajur napsu 

ngumbar amarah, 

henteu aya bédana jeung tabéat sato atawa jirim 

anu kurang sampurna.

Dawuhan Allah:

Jeung satemenna 

Kami ngajadieuan naraka (Jahannam) lolobana tina jinis jin jeung manusa, maranéhanana boga haté, tapi teu digunakeun 

keur ngartikeun (ayat-ayat Allah) 

jeung maranéhanana 

boga panon (tapi) teu digunakeun ker ninggali (tanda-tanda kakawadaan Allah), 

jeung maranéhanana 

boga ceuli (tapi) teu digunakeun keur ngadéngékeun (ayat-ayat Allah). 

Maranéhanana kawas ingon-ingon, malahan maranéhanana leuwih sasab. Maranéhanana jalma-jalma nu talangké. 

(QS Al A’raaf, 7:179).

Kitu manusa 

digelarkeun ka Alam Dunya henteu samata-mata, 

tapi aya maksudna, 

dawuhan Allah:

Jeung Kami henteu nyiptakeun jin jeung manusia lian ti supaya maranéhna ngabdi ka Kaula. 

(QS 51: 56).

Tah ning pancén manusa téh kudu ngukuhkeun 

sarta totomplokan kana kapercayaan ka Allah swt. 

Tapi sanajan geus dibéré pancén kitu ogé 

masih loba anu dholim jeung sambéwara, 

nepi ka poho pisan 

kana kawajiban 

ngurus amanat Allah swt. 

Ku kecap “liya’buduun” diterangkeun deui, 

kudu deuheus ka Allah swt. Jadi wawakil-Na 

dina nata jeung ngeuyeuk Dunya.

Dawuhan Allah: 

“Ma asobaka min hasanatin faminallah, 

wamaasobaka min sayiatin nafsik”. 

Bener pisan 

éta téh geus jadi dadasarna manusa. 

Pan tadi ogé di luhur 

geus dipopoyankeun, yén dunya badag mah enggon papaséaan wungkul. 

Nyasat teu eureun-eureun sabil sabab asalna ogé 

tina jinis-jinis 

anu teu daékeun rapih jeung piri umpina. 

Tapi éta téh aya nu manco nyaéta Sir, 

nu matak ieu  Sir kudu kuat supaya nanjung dina mimbar pangheuyeukanana 

ka para ponggawa anu 4, 

sina alus sina rapih 

tina pacéngkadan anu 4.

Timbul baé rupa-rupa Roh anu ngandung perbawa jeung kakuatan séwang-séwang, nyaéta:

1.Roh Rabani

2.Roh Idopi

3.Roh Rohani

4.Roh Jasmani

5.Roh Hewani

6.Roh Nabati

7.Roh Kudus 

   anu asal ti ka-Sucian.

Terusna kasélér-sélér 

ngan nepi ka jadi saksi wungkul, 

henteu digunakeun keur ngeuyeuk ngajeujeuhkeun. Sabab Roh-roh 

ngan pabéntar baé, 

teu daékeun lulus dina enggoning ngajalankeun pagawéanana. 

Samangsa-mangsa ngancik dina kagoréngan, 

tinangtu bakal jadi kotor, balukarna kakuatan Roh 

anu hadé jadi apes. 

Nyatana hirup jadi sangsara, pinuh kanyeri, kabingung, kasusah jeung rupa-rupa deui.

[1/1 11:53] aji rasha: Urang ngalap conto, 

ti orok gubrag medal 

ka Alam Lahir, 

teu usaha 

teu naon-naon, 

malah pancadria na ogé 

teu acan bisa digawé. 

Rohna masih beresih, 

hartina masih Kudus 

masih kuat tur bedas. Geuning loba nu asih, murudul rejekina bari teu kalawan disiar, 

sarta ka orok mah tara aya anu cua. 

Kitu watekna Roh Kudus, upama teu kaéléhkeun pangaruhna ku Roh-roh 

anu séjén.

Lila-lila si orok ngagedéan, nungtut kakuatanana tarémbong, 

parabotna mimiti digarawé, nepi ka balég, 

sampurna anggahotana.

Sabab dina milampah kadéwasaan manéhna 

loba milampah nu goréng, kayaning bohong, salingkuh, ambek ka pada babaturan jeung sajabana, 

harita geus témbong balukarna. 

Rizkina ngurangan jeung 

loba kanyeri, 

loba kasusah. 

Mingkin gedé leuwih kotor, nepi ka nyiar rizki ogé 

kudu banting tulang 

dug nyuuh pet nyawa. Terusna aral subaha, 

lampah ngabobodo manéh atawa dholim ka diri batur.

Lamun manusa geus kitu tandaning Kudusna nu apes. Rohani,Idopi empés-empésan

Roh Jasmani jeung 

Roh Hewani anu tatanding. Nimbulkeun talajak héwan. Terusna nirca kalakuanana, terus nepi kana tabéat iblis. Karesepna sarakah, keukeureuweut 

kana hak batur, 

hayang ngarampas atawa mergasa. 

Henteu diingetkeun 

yén rizki téh datangna 

kudu resmi, 

sah ti papada mahluk, 

moal murag ti awang-awang. Kitu sarsilahna!

Dina badan manusa 

asalna Roh sadayana 

sarua timbanganana, 

henteu aya nu beurat sabeulah. 

Lampahna éta jalma 

loba kana kagoréngan, ngarugikeun kana timbangan Roh anu hadé. 

Nya ana tuluy goréngna 

Roh nu hadé mah nepi 

ka éléh hujah jeung tanagana. 

Sabalikna upama ngagugulung kahadéan 

anu goréng bakal jadi hampang. 

Upama Roh Héwani ngagedéan dibarengan 

ku teu ngangen-ngangen kana Rohani jeung Rabani éta manusa tungtungna jadi iblis.

Pasualanana 

mana anu hadé? 

Naha ngagugulung 

Robani jeung Kudus wungkul, engké Jasmani, Héwani, Nabati bakal pareum. 

Ana pareum 

éta manusa kudu baé 

teu hayang dahar-paké, 

poho ka anak pamajikan, sarua jeung nyangsara 

ka badan anu jadi amanat manéhna. 

Éta téh jadi dosa, 

moal luyu jeung 

pangaturan Islam.

Ari nu hade keur urang. 

Anu resep kénéh campur-gaul jeung batur, hirup kudu bisa dahar-paké. 

Jadi hadéna mah 

sakumna Roh kudu sarua timbanganana. 

Ka ditu ka dieu urang logor, balukarna hirup lulus jeung ibadahna, 

tur dipikaasih ku sakumna mahluk.

Kumaha atuh 

supaya éta Roh-roh sarua timbanganana, 

singgetna kieu: 

“Kudu Shalat jeung Shaum. Ulah poho kana tujuan Sahadat, 

supaya Kudus 

tetep langgeng perbawana jeung kakuatanana 

ngeuyeuk, ngawengku Roh 

nu séjénna, 

ulah aya nu unggul sawaréh”

Nyanggakeun, 

mung sakieu nu tiasa dipikahatur, 

Insya Allah atuh enjing urang tuluykeun deui.

[1/1 12:52] aji rasha: Kitab Élmu Tasauf Titinggal Jagasatru

Kitab Katilu

Élmu Pilampahan 

Nu Rek Maot

Sugan aya mangpaatna 

ka anu keresa leukeun ngulik kana hiji-hiji lalampahan 

nu rék maot. 

Nu dipilari teu aya sanés, sugan bisa ngised-ngised 

tina jalan anu bakal ngabahayakeun, 

asup kana paribasa:

“Cikaracak ninggang batu, laun-laun jadi legok”, 

Ari leukeun mah tur mayeng sok aya tapakna.

Ari lalampahan nu rék maot, numawi sok diaranggap seunggah ku sakumna jalma, taya sanés lian ti horéam dina nyorang 

nu pikasieuneun atawa pinyerieun. 

Malah mah sok seueur ogé nu ngajalankeun rupa-rupa bid’ah, taya lian nu dipalar, 

ari pokona mah kieu:

Embung nyorang 

lalampahan maot;

Sieun gering;

Sieun cilaka;

Sieun apes.

Tapi kumaha buktina? 

Sakitu urang seueur milampah tarékah, 

ari geus nepi kana waktuna mah teu burung dipaksa, mungkir ditambah nyeri, mungpang ditambah kasusah. 

Tah ayeuna parantos kauninga hal paksaanana maot. 

Teu aya isim anu mahi, 

teu aya du’a anu mental, sumawona bid’ah, 

najan doktor nu kasohor, dukun lepus nu pinunjul. 

Éta ogé lapur, 

dina palebah nyawa jeung badan geus waktuna papisah mah ngan kantu sadaya-daya

Kitu ogé upama leukeun ngulik lalampahan maot, kakara pamojokanana 

kana pasrah atawa 

tuluy kana: laahaola. 

Upami teu uninga mah 

kana jalan-jalan maot, kadang-kala tuluy sasab!

[1/1 13:01] aji rasha: BAB I – 

Tujuh Jalan Maot

Ari jalan nu rék maot 

aya 7 lalampahan, 

éta nu 7 lalampahan 

aya panghuluna, 

nyaéta:

1.Baham, 

nu jadi panghuluna Pangucapan.

Upama urang ngawula 

kana kahayang ucapan, 

teu dipikir saméméh pok, engké di mana-mana upama nyawa rék balik, 

nu jadi lantaranana 

sok nyeri beuteung jeung seueul-angen. 

Sabab éta omongan urang 

nu matak teu ngeunah karasana ku diri batur, 

jalana kana ceuli/cepil, cicingna dina ati, 

nu geus ngarasa kateungeunah ti urang téa. 

Tah nu sarupa kitu, 

di mana-mana maot 

datang ka urang.

2.Ceuli, 

nu jadi panghuluna Pangdangu.

Upama urang ngawula 

kana pangdangu, 

sagala omongan digugu. 

Tara kalawan dipikir heula, boh nu goréng boh nu hadé, teu terang salah benerna. 

Éta nu jadi lantaran maot, panyakitna ngarasa panas. 

Sabab éta dédéngéan urang upama nampa omongan 

ti batur sok dilangsungkeun kana ati.

3.Irung,  

nujadi panghluna Pangangseu.

Upama urang ngawula 

kana pangangseu, 

naon sagala nu diangseu 

teu ngahiji jeung angin 

nu ka luar ka jero. 

Engké di mana waktuna maot nu jadi lantaran panyakitna ngarasa leuleus, lesu, 

teu nangan, atawa saperti anu mengi (asma).

4.Panon, 

nu jadi panghuluna Paningal.

Upama urang ngawula 

kana paninggal, 

teu sagawé jeung caangna, 

di mana engké rék maot 

sok lila molototna. 

Sabab beubeunangan paninggal urang léosna 

kana angen-angen atawa panglamunan. 

Naon baé nu geus katinggal tur dipikabogoh saméméhna kapimilik, éta panon 

sok nyileuk baé. 

Najan tipeuting sok lila peureum, atawa hésé saré.

5.Rasa, 

nu jadi panghuluna 

Sakijur Awak.

Upama urang ngawula 

kana  pangrasa 

nu aya di sakujur awak, 

tur nu dikawulaan téh sabangsaning pakarepan dunya wungkul, 

teu pati ngarasakeun 

kana jalan batin. 

Éta upama rék maot panyakitna sok ngarasa eungap tur beurat, 

sabab beurat narik rasa-rasa nu geus tumiba kana pancaindera téa.

6.Pikir, 

nu jadi panghuluna Pikiran.

Upama urang ngawula 

kana pikiran, 

nyaéta paranti ngumpulkeun pikiran, 

di dinya mah masing ati-ati, sabab untung-rugi di palebah dinya waktuna. 

Untung upama nampa “diploma Islam”, 

cilaka upama nampa nu lian nu jauh jeung cita-cita. 

Sabab Iman téh 

hiji pakakas anu kacida pentingna ti sakabeh 

jinis sipat.

7.Jinis.

Lamun urang hayang kabawa ku nu katujuh ieu, 

nyaeta Pupuhuna ti anu 6 téa, poma dina sagala tingkah ulah muhit 

kana salah sahiji jinis. 

Kabéh sakur anu HAK mah mungguh dina agama Islam éta anu kudu dikawulaan paréntahna, 

sarta kudu make angger-angger atawa patokan dina hiji-hijina lalampahan. 

Sabab anu jadi panghuluna teu napel atawa ngait 

ka ditu ka dieu; 

estu merdéka.

[1/1 13:08] aji rasha: Jadi lamun urang dikersakeun aya milik 

nepi ka meunang nugraha pakeun ngiring ka dunungan anu kagungan HAK, 

nyepeng ka-ISLAM-an, 

éta geus lain darajat deui, péndékna sabéhditueun jalanna Rahmat jeung 

Iman Tauhid Ma’rifat Islam.

Tah kitu jalan-jalanna 

nu rék maot téh; 

mana baé nu dipuhit 

di antara anu 7, 

éta moal salah deui 

tangtu éta nu bakal mawa 

ka urang, 

lantaran dunya 

geus nyobat sarta wanoh, 

tur geus dipikaresep 

ku urang.

Sabab Allah swt. 

Nu Kagungan sipat Wahdiyah 

Éta sipat anu pasti tur 

tetep tara obah. 

Samangsa-mangsa hiji 

lain dua, 

dua lain hiji, 

beureum lain hideung, hideung lain beureum, 

maot lain hirup, 

hirup lain maot, 

kitu saterusna. 

Lamun urang hoyong terang kana kapastian hukum.

Perkara  nu rék maot kateranganana kieu:

Dzat Daging/Getih, 

Éta kabéh ngumpul 

kana dasar Udel.

Sanggeus ngumpul di dinya, datang nu ngumpulkeun PANGRASA jeung PIKIRAN, 

nya ngahijji dina UTEUK, nyaéta di alam WAHDAH.

Ti dinya turun kana MANAH, éta sok aya ciri 

urat beuheung sok tarik waktu turunna.

Sanggeus ngahiji 

tuluy ROH JASMANI diangkat, 

keur waktu diangkat 

sok aya ciri kawas anu kabeureuyan.

Sanggeus kitu 

ngalih deui 

kana PEUJIT, ROH RABANI diangkat.

Ti dinya ngalih deui kana BAYAH, ROH HEWANI diangkat. 

Cirina, keur waktu diangkat roh hewani 

sing awas ninggalina, 

sok bijil késang tina irung jeung sok muriding cepilna.

Ti dinya teu lila deui 

terus kana JAJANTUNG, 

ROH NURONI diangkat. Cirina, pangambungna 

sok rada bingkeng.

Ti dinya terus ngalih 

kana ATI, ROH IDOPI diangkat. 

Cirina, panon rada ngelok.

Ti dinya ngalih deui kana UTEUK, ROH NABATI diangkat, 

ieu mah teu aya cirina, 

kawas geus teu pati nyeri, margi geus caket 

kana icalna.

Ti dinya gancang turun kana ELAK-ELAKAN, ROH KUDUS nu ka 7 na. 

Cirina, cobi cabak dina tenggekna, upama tos teu aya nu ngembut, éta téh geus sampurna. 

Iman Islamna geus ngahiji 

nu diangkat jeung 

nu ngangkat geus ngahiji.

[1/1 13:17] aji rasha: Ari éta nu geus maot 

sok aya cicirén saré’atna 

ka nu mawana:

Lamun mayit 

semu HIDEUNG: 

éta jalma nu ngawula 

ka PANGUCAP.

Lamun mayit 

semu BEUREUM: 

éta nu ngawula 

kana PANGDANGU.

Lamun mayit 

semu KONÉNG: 

éta nu ngawula 

kana PANINGAL.

Lamun mayit 

semu BODAS: 

éta nu ngawula 

kana PANGANGSEU.

Lamun cahayana 

semu GADING: 

éta mah anu geus BAGJA téa, muhit kana ka-ISLAM-an.

Tah kitu selang-surupna lalampahan nu rék maot téh.

Ayeuna kantun ‘kuburan’ 

anu kedah diémutan 

sarta sing kahartos. 

Ari nu utami 

pakeun nyorang kubur téa supaya jadi sampurna, 

taya lian ngan kudu sabar, pasrah, narima, sumerah 

dina Hakna. 

Sabab 

kajeun henteu loba élmu, 

tapi urang nyekelan ‘kasabaran’ nu sampurna, 

éta geus mangpirang-pirang darajat; 

urang dipaparin hiji pakakas ku Allah swt 

anu pohara mahalna. 

Tangtu éta nu dipaparin kasabaran lain jalma joré-joré, 

tapi jalma seliran. 

Ngan ieu kasabaran 

kudu nganggo titimbangan itungan, 

kieu ayat kuburan téh:

Mimita 

alamna nu sina leungit, nyaréat dina kurungan. 

Éta mayit ‘ngaleutikan’, 

mimiti 

aya alam “Insan Kamil’, saréatna 

leungit antara tuurna.

Geus leungit sahiji alam, nyurup kana alam ‘Misal’. 

Éta ogé surup deui, 

leungit deui semet biritna.

Alam Misal 

surup deui kana 

alam “Ajsam”.

Alam Ajsam 

surup deui kana alam ‘Arwah’. 

Kurungan nungtutan leungit. Kantun sirah nu masih aya.

Alam Arwah surup deui 

kana alam ‘Wahidiyah’, 

les teu aya sirah. 

Di dinya geus euweuh rupa. Ngahiji di palebah udel. 

Dina alam Wahidiyah 

ngan tinggal kawas ‘cimani’.

Ti dinya surup deui 

kana alam ‘Wahdah’, 

kumpul deui kana jero sirah. 

Ti dinya mah tuluy leungit , ngan kantun cahaya pabeulit, hideung, beureum, konéng, bodas lir ibarat katumbiri.

Geus kitu éta cahaya 

tuluy nyurup deui:

Nu hideung ka nu beureum, nu beureum ka nu konéng, 

nu konéng ka nu bodas, 

nu bodas ka nu TUNGGAL, nyaéta jadi hiji 

CAHAYA NU SAMPURNA, hibar jeung 

CAHAYA TANDING. 

Iman Islamna geus ngahiji.  

Ti dinya mah kumaha kersa, lamun tetep di kuburan, ‘karamat’ ngaranna. 

Lamun euweuh di kuburan ngalih kana amal tadi 

nyaéta ka ‘Tanah Mekah’. 

Lantaran 

asal ti dinya waktu ngadeg bumi-langit katut eusina kabéh, ngaranna Ma’unah

[1/1 13:25] aji rasha: Ari éta 

nu sok aya ‘susurupanana’ MU’JIZAT ngaranna, 

sabab 

sami ngantos bumi-langit katut jeung sakabéh alam. 

Ari nu sok ‘ngaririwaan’, 

éta mah ruh/nyawa 

nu néangan jalan pibalikeun, tuluy ngalayang upruk-aprak ka mana menerna. Karesepna di nu suni, 

di nu bala. 

Ana manggih nu ngaliwat tuluy éta sukma atawa nyawa gancang nyampeurkeun, maksudna hayang dituduhkeun jalan pakeun balik. 

Ngan kusabab geus 

béda alam, 

nanyakeunana sok 

ku isyarah. 

Kitu deui sok aya nu nyurup kana jasad sato héwan, ma’lum nu linglung 

teu nyaho pijalaneun.  

Ayeuna cobi manahan 

kapan urang jeung sakumna kaayaan asal tina 

‘Nur Muhammad’ 

ayeuna sing bisa balik kana ‘Nur Nu Asal’. 

Alam ogé tangtu kitu 

teu béda jeung diri urang. 

Sababna tadi sabakal papada tina ‘Nur Muhammad'.  

Ari éta nu sok nyiksa, 

urang ulah kagét. 

Lantaran Allah swt. 

kawasa kabina-bina, 

bakal nibankeun hukum 

nu pasti, 

tara géséh ti gawéna. 

Margi aya dawuhanana dina Al Qur’an anu unggelna kieu:  

“Lamun anjeun migawé 

hiji rupa pagawéan, 

boh nu hadé 

Cboh nu goréng, 

sanajan sarua jeung sireum, tangtu éta pagawéan anjeun aya wawalesna. 

Moal géséh ti nugeus

diparigawé ku aranjeun. 

Kapan Kami téh 

sipatna Wahdaniyah 

nyaéta pasti, 

tara gerak, 

tara robah. 

Atuh lamun robah mah 

lain hukum Kami, 

tapi hukum nu dijalankeun 

ku umat Kami” 

(QS 99:7-8).  

Ayeuna ku urang 

tiasa diemutkeun kantenan pisan. 

Upami robah-robah 

tangtu lain pasti, 

lalamunan atawa coba-coba. Allah swt. lain kitu! 

Upami nyebat HIJI lain DUA kitu deui sabalikna.  

Tah kitu hukum Yang Agung kantun urangna ngémut-ngémut, 

“di dunya geus melak naon?” Pibekeleun keur balik, 

boh bisi leuleus di jalan. Naon kabeuki geura prak 

ti ayeuna. 

Geura melak kana peujit pakir-miskin. 

Lantaran éta tampatna pepelakan keur batin. 

Urus, piara sing hadé, 

tur teu matak ngarugikeun kana kadaharan keur urang, ieu mah ngan sésémpéran tinimbang jeung mubadir, 

teu ka ditu teu ka dieu menggah katuangan gaplah, ulah diantep haraseum, anggur pelakkeun deui 

ka fakir jeung ka miskin, engké tangtu 

bakal kasampeur jeung 

ka ala di alam batin.

Nyanggakeun.

[1/1 13:36] aji rasha: Kitab Katilu

Élmu Pilampahan 

Nu Rek Maot

BAB II - 

Maot Jeung Rukun Islam

Ari rukun Islam téh 

apanan ukur aya 5 

sakumaha baheula 

basa urang keur budak ogé geus dipapatahan, 

naon waé atuh? 

nyaéta:

1.SYAHADAT, 

kaitanana jeung PANINGAL, ari pagawéan panon nyangkingan kana syahadat.

2.SHALAT, 

kaitanana jeung PANGANGSEU, 

irung nyangkingan shalat.

3.ZAKAT, 

kaitanana jeung PANGRUNGU, 

jasadna cepil

4.PUASA, 

kaitanana jeung PANGRASA/LÉTAH 

wujudna BAHAM

5.HAJI, 

kaitanana jeung SUKMA, 

nu nyangking sakabéh rasa, 

éta sajatining sukma 

nu deuheus ka nu Islamna, éta gawéna nu 5 

geus pasti tara pahili, 

pada boga cangkingan.

Jalma Islam 

kudu nyaho ka dirina, 

kitu ceuk syahadat, 

teu aya deui robb 

anging Allah Nu Hiji. 

Di urangna sing kaharti 

nu luarna jeung jerona, kotéktak dina salira. 

Upama urang rék nalungtik néangan nu luarna 

tangtu aya di antarana. 

Tapi nu hade mah jerona heula, sabab 

nu di luar miwarangan deui nu di jero, 

molahkeun kurungan 

nu tangtu aya wawakilna. 

Nu di jero ogé nya kitu ngawakilkeun deui 

henteu molah ku manéh, 

tapi ku ATI 

nu disebut Muhammadiyah.

Dina badan geus rumaket, gumulung jadi hii, 

raosna daging jeung tulang, digerakkeun, dipolahkeun 

nya éta ku ATI téa. 

Geura mangga intip, 

mun aya salah sahiji pancaindera anu tuna 

tangtu anu gerak téh ATI. 

Ari nu nyaré’at 

nyerep jeung kurungan bagéan Muhammadiyah. 

Tah di dinya coba raraoskeun gerakna ati ka mana léosna?. 

Luar-jerona sing sidik, 

mana nu sok ngarawatna. 

Masing ngarti ka Allah swt. pisah tunggal sing kaharti. 

Lamun nyaho kana diri, tangtu nyaho ka Islamna. 

Upama urang teu ngarti, 

coba taroskeun 

ka nu geus kasebat Guru pasualan perjalanan batin.

[1/1 13:48] aji rasha: Ari pikiran urang 

ku anu mana dirawatna? Kieu:

Éta anu sok amarah ATI, 

di luar-jero geus jongok lawang nu 4 ditutup, 

tuluy gumulung jadi hiji, campur dina Panghuluna nyaéta dina UTEUK 

(dina rukun nu Kalima). 

Éta anu ngarawat pikir 

nu geus deukeut kana Islam. 

Ari nu di luar mah yakin, nyaéta nu ngaran ‘caang’ 

nu ngarawat ka sakabéh. 

Lamun caang kabéh surup, ATI jalma kabeh ngampih, sabab layanna geus surup. 

Nu di urang tangtu ngumpul ngahiji dina tempatna. 

Lamun keukeuh 

nu aya di urang nyaring 

nepi ka bray beurang 

tara paciweuh pipikiran, 

raos teunangan, leuleus. 

Malah ingetan 

sok ngurangan, 

dahar teu pati mirasa 

sabab teu babarengan.

Cobi ayeuna raraoskeun, mana nu ngarawat pikir urang? 

Upama 

nuduh kana panon poé, 

lapur da lain. 

Ngaku kana panon urang, 

éta oge salah, 

da kudu ka nu caang, 

margi dina kekecapan ‘caang’ kedah ‘yakin’. 

Di mana ayana éta anu ngarawatan pkiran urang téh?

Saenyana mah deukeut, 

tapi jauh! 

Sok patepung 

tapi tara papangih! 

Reureujeungan 

tapi teu ngahiji! 

Ana tepung di nu suwung. 

Sabab sanajan panon poé pang bisana disawang mangpaatna 

ari tepung jeung cahaya 

nu aya dipanon urang. 

Kitu deui panon urang, 

bisa diarah gunana 

upama tepung jeung 

cahaya panon poé. 

Da ana teu tepung mah 

lapur sok poékeun. 

Bisana digunakeun téh 

kudu babarengan. 

Bisa tepung di nu suwung!

Geura ayeuna raraoskeun, upama nu caang di urang jeung cahaya nu aya 

di alam Kabir 

henteu babarengan, 

éta tangtu salah sahiji pancadria atawa pakakas 

nu aya di urang 

sok aya robahna, 

upamana: 

dina waktu saré , 

cobi éta nu saré laan calanana, 

sanajan nepi kana oratna témbong ogé 

sigana moal ngarasa éra, lantaran teu babarengan jeung layanna. 

Kitu deui, 

upama nu caang di urang nyaring, 

tapi nu aya di alam Kabir surup atawa pareum, 

éta oge lapur moal beunang digunakeun, 

sabab teu babarengan jeung caang nu aya di urang.

Tah nu sok bisa ngampihkeun pikir urang téh nyaéta ku gumulungna 

nu caang di urang jeung 

nu caang di alam Kabir: 

“Bisa tepung di nu suwung!”.

Numatak, 

urang kudu daék nyaring, nyaéta ngarah milu 

ka nu caang, 

napsu tungtut ised-sed 

sing kabawa ku nu caang, ulah milu ka nu poék. 

Margi gawéna nu poék 

sok ngajak salingkuh, ngabohongan kanu caang. 

Ari gawéna nu salingkuh ngabongohan anu caang, keresepna jeung nu poék. 

Geura mangga sing kahartos, “Alam padang, poé panjang”.

Ari pihartieunana 

‘padang’ nyaéta caang. 

Ari ‘poé panjang’ 

nyaéta tanggal ‘14’. 

Beurang disambung 

ku peuting, 

panon poé surup, 

diganti ku bulan pada-pada sami caang, 

jadi caangna panjang, 

béda ti sasari. 

Kitu pihartieunana 

‘alam padang poé panjang’.

Di urang sok aya babasan “ngabungbang”, 

ti peuting sok nyegah saré, 

nu dimaksud nyaéta, 

hayang milu ka nu caang, 

lain aleut-aleutan ka kuburan. 

Tapi sing nyaho gunana ‘nyaring bari babacaan’ 

tur geus di ilaharkeun 

ku ulama.

[1/1 13:55] aji rasha: Dawuhan Allah:

Sundana: 

Jeung dina sabagéan peuting anjeun kudu shalat tahajud minangka hiji ibadah tambahan keur anjeun; pamuga robb anjeun ngangkat anjeun ka tempat anu pinuji. 

(QS 17:79)

Jeung éta roh 

upama rek bijil anu tinangtu nyeri heula, 

tapi lamun kanyerina dipikanyaho sarta dipikawanoh nepi ka wawuh sugan baé aya hampurana 

ka urang. 

Ari tarékahna 

supaya ulah pohara teuing nyerina, 

urang kudu wanoh jeung ‘

nu sok ngarawat kana pikir’. 

Hijikeun Imanna 

jeung Islamna sing dalit 

jeung gumulung. 

Dalitna antara 

angin jeung caang. 

Éta nu sok narik Roh 

jeung Sukma, 

anu caricingna di antara 

“teu napel jeung itu, 

teu napel jeung ieu”.

Jinis Roh:

1.ROH NABATI. 

Padumukan Iman-Islam, pernahna dina UTEUK. 

Ieu téh nu jadi panghulu 

ti antara sakabéh Roh. 

Ari rukun Islam 

tara cicing sabab jadi Sukma anu muterkeun 

“nyaring” jeung “sare”, 

nu percaya ka Allah swt.

2.ROH JASMANI. 

Cicingna dina dasar UDEL.

3.ROH IDOPI. 

Cicingna dina ATI 

ngahiji jeung paningal.

4.ROH NURANI, 

pernahna dina JAJANTUNG ngahiji jeung pangangseu.

5.ROH HEWANI, 

pernahna dina BAYAH, ngahijina jeung pangrungu.

6.ROH RABANI, 

pernahna dina PEUJIT 

ngahiji jeung pangucap.

7.ROH KUDUS, 

cicingna “di antara nu teu napel kana badan”. 

Damelna pulang-anting 

ka jero jeung ka luar. 

Ieu tutunggangan anu Islam, teu ngarasa nyeri-peurih, lantaran teu gumulung tea.

[1/1 14:03] aji rasha: Pancén Sawatara Roh

1.Roh Idopi 

purah ngumpulkeun ‘ingetan’ dikirimkeun kana UTEUK 

sina ngumpul jadi hiji jeung pagawéan Islam. 

Kira-kira ana bijil 

‘metu ka martabat soca’, 

tur kabéh sagala pikir jeung ingetan kumpul di dinya. 

Ari watekna manusa tara eureun mikabingung, 

mikiran ayana alam 

naon nu jadi bakalna, kumaha ngayakeunana. 

Roh Idopi ogé 

ngahiji jeung Paningal, paningal nu jadi 

‘tungtungna Rasa’. 

Mun rék usik-malik 

rawuh jeung pikir sakabéh dina badan nu nyaréat mimitina tina panon, 

sabab irung mah 

tara nundutan. 

Kitu deui éta panon 

upami pikiran pabeulit 

masih kénéh paburencay 

sok tara téréh saré da kedah dilalanyahan heula. 

Pikiran sina lalindeuk 

sina turut jadi hiji 

kana puseurna utusan, kakara bisa sirna.

2.Roh Jasmani 

ngandelna ka Malaikat 

nu nyangking 

‘Pangrasa sakudjur badan’, tapi lamu lawang anu 4 nutup ieu roh tara bisa jalan, 

teu bisaeun usik-malik.

4.Roh Nurani 

percayana kana Al Qur’an, saban ari roh Nurani mah ngahijina jeung pangangseu didingna dina jajantung. 

Lir ibarat Nabi Angin kaluar-kajero nu jalanna ngalangkungan pangambung, ibarat Muhammadiyah. 

Nu mantak ngandel 

ka Qur’an, 

sabab hayangeun kaangken ku Kangjeng Nabi Muhammad saw, 

sedengkeun nu kagungan 

Al Qur’an téh Kangjeng Nabi Muhammad saw,

5.Roh Hewani 

anu teu percaya 

kana poé ahir 

anu ngahijina jeung pangrungu, 

sabab kitu sok ngabantah, 

ari éléhna ngan ku maot. 

Sabab angkeuhanana 

ngan hayang unggul di dunya kajeun henteu di ahérat.

6.Roh Rabani 

ngahijina jeung baham 

atawa pernahna dina peujit. Watekna baham: 

omong hade, omong goréng, duanana dipilampah. 

Kitu deui kadaharan 

nu halal, nu haram, 

nu makruh, riba nu sok tara karasa, 

lar-sup asup kana baham, asal nu aya sagala bres. 

Nu matak sok jadi untung hade goréng kawadahan 

dina peujit.

Sakitu hubungan Roh 

jeung awak urang.

[1/1 14:16] aji rasha: Kitab Katilu

Élmu Pilampahan 

Nu Rek Maot

BAB II - 

Hakékat 

Tujuh Lapis Bumi Jeung Langit, 

Roh Jeung Jasad Manusa

Dawuhan Allah:

“Allah nu nyiptakeun 

tujuh langit nya kitu 

deui bumi” 

(QS 65: 12)

Jelas yén Allah midamel tujuh lapis bumi sakumaha ayat di luhur, 

numutkeun élmu tarékat 

kieu kaitanana jeung 

jasad manusa:

Bumi nu kahiji 

kanyataanana PEUJIT.

Bumi nu kadua 

kanyatanana BAYAH.

Bumi nu katilu 

kanyataanana JAJANTUNG.

Bumi nu kaopat kanyataanana ATI.

Bumi nu kalima kanyataanana HAMPERU.

Bumi nu kagenep kanyataanana UTEUK.

Bumi nu katujuh kanyataanana ELAK-ELAKAN.

Supaya dipikaharti 

ayeuna sugan cocog jeung engkéna. 

Sabab engké dina 

waktu maot 'nu boga imah’ meureun ngumpul jeung Roh Anu 6 

Anginna tangtu nutup, ngaranna sampurna.

Ayeuna guaran 7 lapis langit sing jadi misil ka diri ibaratkeun jeung salira.

Langit nu ka1 

nu panghandapna, 

Roh Rabani 

anu ngancikna dina baham, mun urang muhit pangucap tangtu di dinya cicingna.

Langit nu ka2 

Roh Hewani, 

ngahijina jeung pangrungu, mun urang muhit ka dinya nya di dinya ayana.

Langit nu ka 3, 

Roh Nurani 

ngahijina jeung pangangseu, mun urang muhit kadinya nya di dinya ayana.

Langit nu ka 4. 

Roh Idopi 

nu ngahijina jeung paningal, mun urang muhit kana titingalian nya di dinya cicingna.

Langit nu ka 5 

Roh Jasmani, 

nu nyicinganana ‘mabur’, rasana daging jeung tulang, eta tempat nu ‘rajin’ 

saparo santri. 

Maksudna rajin saparo santri, rajin ngaji bab agama, nyaritakeun batal jeung haram, 

ngabahas bab zakat jeung fitrah, 

tapi sok salingkuh. 

Ari cumarita dalil jeung hadist di tambah rajin muji jeung dzikir 

tapi tutuluyanan kana ngupat, nyaritakeun awak batur. 

Ari diri pribadi teu dipikir. Mangkana sasaran sing apik! Tanwandé di urang aya 

nu goréng di awak batur. Upami urang muhit kanu kitu nya tangtu merenahna di dinya.

Langit ka 6 

Roh Nabati 

tempat ‘mandorna’. 

Upama muhit ka dinya geus tangtu cicing di dinya. 

Ieu tempat keur calik 

nu daékan, 

daék shalat, 

daék ngaji, 

daék éléh, 

daék nulung, 

daék mapatahan 

nu can ngarti jsb. 

Tah ieu nu disebut babasan ‘silih asih, 

silih asuh, 

silih asah, 

silih caangan’ 

(SILIH WANGI!).

Langit ka 7

Roh Kudus 

nu sok pulang-anting 

ka luar ka jero. 

Cicingna dina tutunggangan Islam, 

cicing di Langit Ka 7.

[1/1 14:21] aji rasha: Tapi kadé sing waspada, 

lain daek ngaji wungkul ngorolang apal cangkem, capétang pilih tanding, 

ari ditanya hartina LAPUR 

teu pati bisa nerangkeun, kalah ka tuluy gegelendeng malik pusing ka nu nanya. 

Majarkeun téh jalma comél, make ngudak harti sagala. 

Teu perlu diladénan, 

nu ngaji hukum-hukuman naon pigunaeunana, 

ku élmu syara oge cukup. 

Éta nu pasti syara téh langkung lengkep, 

tapi lamun teu ngariung jeung nu di luar ku pangémut 

acan tangtu bisa cukup 

ku sajalan

sabab élmu syara téh disebutna Pangaturan.

Tarékat jalan Pangaturan, 

Hakékat anu menerkeun 

kana lalampahan syara, 

Ma’ripat anu mukakeun, nyaangan kana jalan syara atawa ngaji.

Kitu anu kaémut, 

kedahna sadayana pacantél-cantél, 

ieu disebutna TASALSUL 

dina basa Arab mah. 

Aya babasan kieu:

Élmu pakeun nganyahokeun.

Hakékat tukang menerkeun.

Akal tukang misah-misah.

Supaya ulah pacorok 

nu salah jeung nu bener, 

nu lain jeung nu enya, sapantesna, samistina, supaya ulah pahili 

tumerapna hukum-hukum.

Sabab lamun hukum 

geus salah, 

kaliru menerkeun 

éta sok papanjangan, 

jadi cék-sok papaduan. 

Lain hukum anu salah 

atawa hukum teu pasti, 

tapi nu metakeun hukum lolobana teu ngarti. 

Ibarat hiji pakarang, 

najan alus sarta seukeut upama salah makéna 

tangtu taya gunana. 

Ibarat metakeun bedog dipake nyacaran jukut, 

cobi mangga emutan, kumaha tapak-tapakna?

Sumawona dina hukum upama salah metakeun 

moal béda jeung pakakas tadi.

[1/1 14:33] aji rasha: Kitab Kaopat

Élmu Daya Laduni

Guaran Ki Jagasatru VI

Dina hakékatna 

diajar Élmu Hikmah 

kacida babarina keur jalma-jalma anu Yakin, Tekun, jeung Ikhlas. 

Sabab sajeroning diajar 

Élmu Hikmah kacida dalit kaitanna jeung Élmu Spiritual atawa Élmu Ibayah 

ka Allah SWT.

Satacan urang ngalengkah keur diajar Élmu Hikmah leuwih ti heula 

urang kukuhkeun  

Pondasi Élmu Spiritual urang ka Sang Khalik  

sabab 

Élmu Hikmah Daya Laduni asalna langsung ti Allah SWT. tur henteu bisa diganggu gugat ku makhlukna. 

KUN FAYA KUN…..

Firman Allah, 

anu hartina:

Satemena 

kaayaan kakawasaan Na lamun Anjeunna miharep  

aya hiji hal, 

Anjeuna ngan ngadawuh (hakekat) barang éta: 

” Jadi andika! “. 

Maka manéhnaa terus jadi.

Baca Surat Ya-Sin ayat 82.

Ngeunaan Élmu Laduni

Yé Makhluk ieu 

henteu kawasa, 

tapi Allah anu Maha Kawasa!

Diajar (nungtut élmu) diwajibkeun keur sakumna Muslimin tur Muslimat (hadits).

Tapi Hakikatna élmu datangna ti Allah 

lian tina Atikan. 

Kitu deui rezeki 

datang lian tina gawé urang!

Urang diajar 

sabab diparéntah Allah 

tur Sunnah Nabi.

Lamun Allah miharep, 

jeung urang diajar, 

Allah maparin élmu

Lamun Allah mikahoyong, jeung urang diajar, 

tapi Allah henteu 

maparin élmu

Lamun Allah mikahoyong, tanpa diajar ogé, 

Allah maparin élmu

Laailaha illallah

Diajar téh makhluq, 

Allah anu Kawasa.

Kecap laduni dipetik ti ayat Allah anu unina:

“Tur kami geus ngajarkeun 

ka (Nabi khidhir) ti sisi Kami hiji élmu”. 

(Al Kahfi: 65)

Élmu laduni/élmu mauhub ngarupakeun salah sahiji élmu anu kudu dipiboga 

ku urang anu hayang jadi 

ahli tafsir Alqur’an. 

Disagigireun kudu ngawasa 14 cabang élmu séjénna saperti 

élmu lughah, 

nahwu, 

saraf, 

balaghah, 

isytiqoqo, 

élmu alma’ani, 

badi’, 

bayan, 

fiqh, 

aqidah, 

asbabunuzul, 

nasikh mansukh, 

élmu qiraat, 

élmu hadits, 

usul fiqih ( hukum-hukum furu’) tur 

élmu mauhub .

Élmu ieu nyaéta  

kurnia khusus ti Allah swt.

“man ‘amila bimaa ‘alima waratshullahu ‘ilma 

maa lam ya’lam”

Hartina : 

Nabi saw. mngadawuh :” singsaha anu ngamalkeun elmu anu manehna nyaho maka Allah SWT. 

bakal maparinkeun anu tacan dipikanyaho ku manehna".

Perkara ieu geus dijelaskan ku Sayyidina ‘Ali ra. 

Nalika anjeunna ngajawab pananyaan balaréa, 

“naha anjeuna  geus meunang élmu khusus atawa wasiat khusus ti Rasulullah saw. Anu ngan dibikeun  

ka anjeuna  tur henteu 

ka jalma lian?”

Hazrat ‘Ali ra. ngajawab : ”Demi Allah anu geus nyiptakeun  sawarga tur jiwa-jiwa, kuring henteu pernah meunang nanaon kajaba élmu anu Allah paparinkeun ka salah saurang keur ngagem Alqur’an!”

Ibnu Abi Dunyarah ngadawuh yén pangaweruh tina  Al-quran tur naon-naon 

anu ditangkep tina Alqu’an sakitu jembarna. 

Saurang ahli tafsir 

kudu mikawanoh 15 cabang élmu anu disebutkeun di hareup. 

Tafsiran jalma anu henteu mahir sajeroning élmu-élmu ieu nyaéta kaasup  tafsiran bil-rakyi (tafsir numutkeun pikiran sorangan) 

anu hal ieu dicaram 

ku SYARA’. 

Para sahabat ra. 

Meunang élmu basa Arab sacara tabii tur élmu-élmu lian maraéhna meunang langsung ti élmu kanabian (nabi SAW).

Nabi SAW ngadawuh: ”Singsaha anu mere fatwa sajeroning masalah agama, tanpa aya élmu 

maka keur manéhna meunang laknat Allah, malaikat tur manusia sakumna” 

(HR. Imam suyuti).

Jadi Élmu laduni 

= Élmu ti Allah 

asbab hasil amal, 

sabab Allah geus nuduhkeun  cara meunangkeunana 

ka urang .

[1/1 14:40] aji rasha: Tatacara 

Diajar Élmu Laduni

Élmu laduni tur cara/jalan keur meunangkeunana 

di sajeroning 

ALQUR’AN TUR HADITS :

1.Sieun Ka Allah

Kitab alhikam, 

Syaikh Ibnu Athoillah aAasykandary 

(ka Madrasah Alazhar-asyarif abad 7 hijriah) 

nyebutkeun nukilan ayat ti Aalqur’anulkarim :

wataqullaha wayu’alimukumullah” 

(Qs. Al baqarah ayat 282)

Hartina : 

“Sieun ka Allah 

pasti Allah bakal ngawulang manéh “ 

(Qs. Al Baqarah ayat 282)

Sifat sieun/tunduk/tumut ngan  ka Allah, 

kacida mulyana. 

Lian deui élmu laduni 

anu Allah paparinkeun 

tapi Allah bakal nundeukkeun sakumna makhluq, 

malahan  malaikat ogé 

bakal khidmad tur satuluyna mantuan  (kalayan  izin Allah), 

sakumaha maksud tina hadits nabi SAW :

Nabi saw ngadawuh: 

man khofa minallahi 

khofahu kulla syai 

waman khofa ghoirallah khofa min kulli syai”

Hartina : 

Singaha anu kasieunna 

ngan ka Allah 

maka sakumna bakal takut/tunduk kainyana. 

Singsaha sieun/tundukna 

ka salian ti Allah 

maka sakumna makhluq bakal (jadi asbab) pikasieunan keur inyana"

Paluruh alkisah-alkisah 

para  salafushalih, 

kumaha pasukan dakwah sahabat milampah jalan saluhureun cai meuntasan walungan Tigris di Irak, 

pasukan dakwah sahabat anu leumpang meuntasan Laut Merah, 

Mu’adz bin Jabal ra 

shalat 2 rakaat 

maka gunung batu anu baradag beulah dua 

muka jalan keur manéhna, para sahabat nu kasohor ngupingkeun dzikir barang paéh (roti tur mangkok) .

Abu Dzar Alghifary ra. 

Ku  paréntah khalifah 

Umar ra., 

inyana ditugaskeun keur ngasupkeun deui ka jero lahar gunung seuneu anu geus kaluar tina kawahna. Maka kalayan izin Allah, lahar panas kasebut 

asup deui  ka kawah gunung (kasebut hayatushabat).

Abdullah Atthoyar ra.  

Bisa hiber kawas malaikat anu boga jangjang, 

maka nalika ditanya 

ku Rasulullah, 

naon anu jadi asbab 

Allah masihan  karomah  kasebut, 

maka anjeuna ngawaler ”kaula ogé teu nyaho, 

tapi mungkin sabab kaula 

ti saméméh asup Islam 

nepi ka ayeuna 

kaula teu pernah 

nginum khamr, jst”

[1/1 14:46] aji rasha: 2.Ngamalkeun Ému 

   Anu Dipikanyaho

Salahsahiji hadits shohih yebutkeun yén 

nabi Muhammad saw ngadawuh:

man ‘amila bimaa ‘alima waratshullahu ‘ilma 

maa lam ya’lam”

Hartina : 

Nabi saw. ngadawuh: 

Sing saha anu ngamalkeun elmu anu dipikanyaho 

ku inyana maka Allah SWT. bakal maparinkeun elmu 

anu tacan dipikanyahona".

3.Heunteu Mikaasih Dunya

‘Alammah Auyuti ra. ngadawuh: 

andika nganggap yén 

élmu mauhub nyaéta 

di luar kamampuhan jalma.  

Dina hakékatna 

henteu kitu,malahan cara keur ngahasilkeun ĩlmu ieu  ku ayana sababaraha asbab.  

Ngaliwatan ieu Allah swt. geus ngajangnjieuan élmu kasebut. 

Asbab-asbab ieu nyaéta : 

ngamal keun élmu 

anu dipikawanoh, 

henteu mikanyaah dunya tur nu lian-lian….”

Sakumaha kaunggel 

dina hadits, yén 

Nabi saw. ngadawuh:  

Sing saha anu zuhud 

kana dunya (henteu cinta dunia), 

maka bakal dipaparin élmu ku Allah tanpa diaajar” 

(Fadhilatushaqat).

4.Ngado'a

Sagala datang ti Allah, 

maka Rasulullah maparin conto ka urang supaya terus ngadoa 

supaya dipaparin élmu 

tur hidayah ti Allah swt.

Keur nuwuhkeun rasa sieun ka Allah jeung dzikir. 

Keur nuwuhkeun zuhud 

ka jeung mujahadah.

Sedengkeun Doa 

bakal ditarima 

lamun urang  ikhlas. 

Ku kituna urang kudu diajar tur dibingbing ku guru-guru anu mursyid.

6.Dakwah

Lamun urang ngamalkeun dakwah (Amr bil ma’ruf wa nahya ‘anil munkar) atawa ngajak kana kahadéan tur nyegah kamungkaran 

maka Allah bakal maparin ‘ilm wa hilm (’ilmu tur kalembutan haté) 

langsung ti qudrat Allah swt.

[1/1 14:49] aji rasha: Sakumaha kaunggel 

dina hadits qudsi 

(kurang leuwih maknana) nalika  Allah ngadawuhkeun kautamaan umat 

akhir zaman ka Nabi Isa as., maranéhanana make sarung dina beuteung-beuteungna, lamun maranéhana laleumpang  di tanah anu rata maranéhna dzikir “alhamdulillah”, 

di tanah anu nanjak maranéhna dzikir “allhuakbar”, 

lamun leumpang di tanah 

anu mudun maranéhna dzikir “subhanallah” 

tur maranéhna ngajak 

kana kahadéan  

tur nyegah kemungkaran (dakwah), 

padahal maranéhanana téh bodo (henteu boga élmu) 

tur kasar (henteu hilm).

Maka Nabi Isa as. naros: “Kumaha maranéhna  

bakal bisa dakwah 

padahal maranéhanana téh  henteu boga ‘ilm tur hilm (kalembutan haté)?"

Maka Allah ngadawuh: 

”Kami sorangan anu bakal mere ilm tur hilm 

ka maranéhna” 

(Muntakhob ahadits)

Élmu laduni 

nyaéta karunia khusus/khas keur hambaNa, 

komo keur maranéhanana anu geus ma’rifat.  

Jalma nu geus ma’rifat 

bakal meunagkeun sagala-galanaa 

sabab henteu aya kahayang kadunyaan 

sajeroning haténa.

Nabi saw. ngadawuh: 

“man wajayallah wajaya 

kulla syai, 

man faqayallah faqaya 

kulla syai”

Hartina : 

Singaha wanoh ka Allah maka manéhna bakal meunang sagala-galana. Singsaha anu henteu wanoh ka Allah maka manéhna bakal kaleungitan sagala-galana.”

[1/1 16:40] aji rasha: Guru Mursyid

[1/1 16:44] aji rasha: Dawuhan Allah:

Hartina: 

"Tuluy maranéhna panggih jeung saurang hamba 

di antara hamba-hamba Kami, anu geus dibéré 

ku Kami ka manéhna 

rahmat ti sisi Kami, 

jeung anu geus diajarkeun 

ku Kami élmu tii sisi Kami." 

(QS AL Kahfi, 18:65)

Lamun urang rék diajar 

hiji élmu pangaweruh 

tangtu kudu boga hiji guru. 

Pantar nabi ogé, 

nyaéta Nabi Musa as. 

hayang miboga hiji élmu kudu manggihan hiji guru, nya pendak jeung hiji Hamba sakumaha nu ditulis dina ayat di luhur, 

Hamba anu geus dipaparin élmu ti Allah swt. 

Ceuk ahli tafsir hamba Allah nu dikamsud dina ieu ayat (guru Mursyid) nyaéta 

Nabi Khidir, 

wallohu‘alam.

Ayeuna lamun urang rék diajar kudu manggihan 

hiji guru anu geus meunang  élmu ti Allah swt. 

Tah ieu di handap dibabarkeun kriteria 

salah sahiji jalma nu pantes disebut guru:

I. Kawajiban Guru.

Bangsawan, 

hartina 

nyangking kaagungan.

Ulama, 

ngarti kana satara kitab.

Ahli tapa.

Mujana, nu diselir tina sakabéh ahli kaalusan.

Gunawan, 

anu pinter tur ngarti ngajalankeun kapinteranana.

Prawira, 

anu dipisepuh 

ku para akhli séjénna.

Hartawan, 

kaya tur jembar manah.

Sufatia, 

ahli tani tur satia.

Tangtuna ieu boga panafsiran anu disaluyukeun jeung kaayaan jaman

[1/1 16:46] aji rasha: II. Panganggo Guru.

Kudu bisa nulis sakurang-kurangna 3 aksara.

Kudu ngarti kana élmu basa.

Kudu bisa mapantes kaluarna ucapan.

Kudu paham kana élmu Sya’I, bisa mapantes kana kaluarna sora lagu (kasidah dina basa Arabna mah, karawitan ceuk urang Sunda mah).

Sugih ku carita, 

kaharti ku murid (retorika nu alus).

Sugih ku pangarti, 

asor hujahna.

Seukeut pikiranana (cerdas)

Jejeg ingetanana.

[1/1 16:48] aji rasha: III. Angger-Angger 

     Anu Jadi Guru.

Nyaah ka murid.

Rajin dina ngajarna.

Teu ngajeng-ngajeng pangasihan murid.

Cakep kaluarna carita.

Suci tina sagala sangkaan murid.

Henteu ngalucon pananyaan murid.

Teu nyapirakeun patanyaan murid, bener nerangkeunana.

Henteu ngarah pujian atawa ngaluhurkeun manah tina sagala élmuna – jembar manah

[1/1 16:49] aji rasha: IV. Utamana Nu Jadi Guru.

Mulus bandana.

Lemah-lembut caritaanana, henteu galak tur bengis.

Mulus dina sagala kalakuanana.

Tetep teguh akal-budina.

Adil dina nerapkeun hukum-hukumna.

Taliti tina sagala panyawanganana.

Mulus tina sagala tapakna.

Tara sieun meunang sorangan atawa migawé raos ku anjeun

[1/1 16:50] aji rasha: Nu jadi murid 

boga kawajiban pikeun nyampurnakeun hirup:

Hadé turunan.

Sabangsa.

Saagama.

Sabasa.

Bisa nulis.

Akil balég.

Séhat.

Teu loba panyela atawa cawadan ka batur.

Upama cicirén sakumaha 

anu diebutkeun bieu geus cumpon, 

kakara kawajiban hiji guru jeung pimurideun téa 

kudu boga WUDHU.

Sakitu ngeunaan criteria 

Guru Mursyid.